Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Issue #3 - Solo - by Anhell

Τον τελευταίο καιρό νιώθω οτι όλοι φαντασιώνονται το πως θα μπορούσε να είναι η ζωή τους αν ήταν solo. Τι έννοω με αυτό?

Με οποιονδήποτε και αν πιάσω μια σοβαρή κουβέντα, αναπόδραστα θα φθάσουμε στο σημείο που θα μου πει"αν δεν είχα σχέση, τώρα θα ήμουν στην Αιτή με τους Γιατρούς του Κόσμου". Η "αν δεν είχα τη γυναίκα μου και το παιδί, θα ήθελα ακόμα να πειραματίζομαι με τα ναρκωτικά. Δεν φαντάζεσαι τι έχουν βγάλει τα εργαστήρια πλέον". Η "αν δεν είχα την μάνα μου που δεν τα βγάζει πέρα με τη σύνταξη μόνο, τώρα θα ήθελα να είμαι σχεδιάστρια κοσμημάτων στη Στοκχόλμη".Η "αν δεν είχα φίλους, τώρα θα ήθελα να ζώ στην Καλκούτα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων".

Μου φαίνεται τόσο παράξενο. Εκ πρώτης όψεως, απλώς διατυπώνεται μια αιωνίως ανικανοποίητη και καταπιεσμένη επιθυμία. Ένα απωθημένο. Κάτι το uncanny.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, νομίζω οτι διακρίνω μια θλίψη, μια bitterness για όλα αυτά τα ανικανοποίητα όνειρα. Και διακρίνω οτι το ανικανοποιήτο της υπόθεσης, αποδίδεται στο οτι δεν έχει υπάρξει κανείς solo.

Και μπερδεύομαι.

Γιατί χωρίς ποτέ να έχω υπάρξει ο άνθρωπος που αγκιστρώνεται σε άλλους άνθρώπους για να επιβιώσει και χωρίς ποτε να έχω φοβηθεί να μείνω μόνη μου (απο σχέση, απο φίλους, απο οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία) μέχρι να καθαρίσει το κεφάλι μου, ποτε μα ποτέ δεν έχω ευχηθεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο να ήμουν solo στη ζωή μου.

Και φυσικά είμαι η προσωποποίηση της ανικανοποίητης επιθυμίας. Θα ήθελα να είμαι καλυμένη με tattoo, να τριπάρω τη μισή βδομάδα, να διαβάζω βιβλία και να κάνω yoga όλη μέρα, να κάνω 10 υπερατλαντικά ταξίδια το χρόνο, να δουλευω εθελοντικά στην Ισλανδία, να πηγαινοέρχομαι με τον Υπερσηβιρικό και να ανησυχώ μόνο για το πότε θα μου τελειώσουν τα κάρβουνα και οι λαδομπογιές. Παραμένω όμως μια συμβατική δασκαλίτσα στην Αθήνα όχι γιατί δεν είμαι solo αλλά γιατί πρακτικοί λόγοι και κοινωνικές συμβάσεις με εμποδίζουν απο το να ζώ μια τόσο "χύμα" ζωή. Δεν μπορώ να τριπάρω τη μισή βδομάδα γιατί πρέπει να δουλέψω. Δεν μπορώ να κάνω 10 υπερατλαντικά ταξιδια το χρόνο γιατί δεν έχω τα χρήματα και το χρόνο για να το κάνω. Τα κάρβουνα και οι λαδομπογιές μου τέλειωσαν το 2004 και απο τότε δεν τα έχω ανανεώσει γιατί ξέρω οτι δεν θα προλάβω να ασχοληθώ μαζί τους με την ησυχία μου. Και ίσως δεν έχω καν όρεξη να αφιερώσω όλη μου την ενέργεια στο να ζωγραφίσω μια ορχιδέα.

Και το να μείνω solo για μένα δεν είναι συνώνυμο της απελευθέρωσης αλλά συνιστά το μεγαλύτερο φόβο μου. Γιατί, λογικά, αν ήμουν solo, θα είχα σταματήσει να είμαι εδω και αρκετά χρόνια.

2 σχόλια:

  1. To "ανικανοποίητο" από την άλλη είναι η σημαντικότερη κινητήριος δύναμη για προσωπική δημιουργία που υπάρχει στον πλανήτη... Just saying...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η φράση "αν ήμουν solo" σαν διακαιολογία για μεγαλεπίβολα σχέδια και όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, θεωρώ ότι είναι ένα καλοφτιαγμένο -πλαστό- άλλοθι για τον μικροαστισμό που μας πλήττει και πολλοί από μας δεν μπορούμε να αποδεχτούμε...είμαστε -πλην ελαχίστων- μικροαστούληδες τι να κάνουμε...ας πάμε παρακάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή