Issue #4 - Never Gonna Give You Up... - by Failure Cult

Που το θυμήθηκες ρε; Ναι, εκεί ήμουν, μη μου κάνεις το μαλάκα. Δεν τις χάνω αυτές τις φάσεις. Τα "μετά" τα ξέρεις; Άσε τις μαλακίες ρε, γιατί το ανέφερες τότε; Χαχαχαχαχα... Ετοιμάσου...
Άραζα, που λες, στον καναπέ την ώρα που μπήκε. "Είσαι μόνη σου σήμερα;", μου κάνει, δεν απάντησα στην εξυπνακίστικη αηδία του, κοίταξα απέναντι όλο χάρη, γύρισε το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε με τη μία στον άλλο. Δεν ξέρω ρε, αν μπορούσες να σκοτώσεις κάποιον απλά κοιτάζοντάς τον, ο τότε έτσι μου  θα έπεφτε στο πάτωμα απολύτως διαμελισμένος. Scanners φάση. Καύλα...
Άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος του. Με τσαμπουκά και καλά, ξέρεις τώρα. Εγώ κυρία. Το ποτάκι μου, το τσιγαράκι μου, α-πα-θέ-στα-τη. Τον σκούντηξε ελαφρά και του ψιθύρισε κάτι. Ή μπορεί και να του το 'πε κανονικά, αλλά ήταν δυνατά η μουσική και δεν άκουγα. Εισέπραξα μονομιάς μια ματιά όλο μίσος και από τους δύο. Τι καλά...
Τα λέγανε ωραία και καλά τα αγόρια μου, που λες, ώσπου ο πρώην άρχισε να φωνάζει κάτι ακατάλληπτα, σε πάρτυ ήμασταν ρε πούστη, μουσικές δυνατά και τα σχετικά, εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πλησιάσω ν' ακούσω. Το έκανα... Καθόλου διακριτικά ομολογουμένως.
... Κι αυτά τα οποία συζητιόταν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μάτσο φαλλοκρατικές μπούρδες του τύπου "εμένα μου τον ρούφηξε πριν μάθει τ' όνομά μου, εγώ την πήρα απ' τον κώλο στη σκάλα της πολυκατοικίας, εγώ δεν έβαλα ποτέ καπότα" και άλλα φαιδρά. Φρίκαρα με τη μαλακία τους ρε. Άδειασα το υπόλοιπο του ποτού μου στη μούρη του πρώην, ξαναγέμισα το ποτήρι με το πάσο μου, Bloody Mary έπινα ρε, θέλει το χρόνο του,  και το 'ριξα στα μούτρα του νυν. Σα να τους ξύπνησε η κίνησή μου. Καλά, αρχίδια, τα ίδια χάλια ήταν. Παρατηρώντας τις σκατόφατσές τους, έξτρα κοκκινισμένες απ' τη ντομάτα, έβαλα τα γέλια. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Είχες φύγει εκείνη την ώρα; Έχασες, φίλος...
Μερικές στιγμές λείπουν από το μνημονικό, είχα πιει και λίγο, με θυμάμαι μετά στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, του δεύτερου μάλλον, δεν το 'χα δει και ποτέ, ήμασταν λίγο καιρό μαζί. Σταματήσαμε σε μια ερημιά, με πέταξαν έξω, λίγο βίαια, τα μουνιά, μαλάκες ρε, τι να πεις, και μου την πέσανε άγρια. Και οι δύο. Δεν είναι ότι δεν αντέδρασα, απλά γούσταρα το HxC Porn σκηνικό και ενέδωσα, αυτό είναι όλο, δεν το 'χα ξανακάνει ποτέ άλλωστε, η περιέργεια είναι μεγάλη πουτάνα. Η φάση, βέβαια, είναι ότι δε με γάμησαν, εγώ τους γάμησα τελικά.
Μαλάκα, τους είχα τον ένα στο στόμα, τον άλλο μέσα μου, μία στο μουνί μία στον κώλο και αλλαγή, φαντάζομαι πόσο αντράκλες θα ένιωθαν, πόσο ατομάρες, πόσο αρσενικά, τα μηδενικά, χαχαχαχαχαχαχα, το 'πιασες; Ποιήτρια ρε πούστη. Δε γούσταρα μία στο μεταξύ, και μόνο στη σκέψη των όσων προηγήθηκαν ξενέρωνα. Ή μπορεί απλά οι τσόντες να είναι ένα ψέμα. ΧΑΧΑΧαχαχα.
Όταν και τα δύο ζώα τελειώσανε και ψόφησαν στον ύπνο όλο αυταρέσκεια, ξέρεις τι έκανα; Ντύθηκα, πήρα τ' αμάξι κι έφυγα. Τους χάζευα απ' τον καθρέφτη να ωρύονται ολόγυμνοι και γελούσα... Γελούσα ναι.

Παράτησα τ' αμάξι κάπου στο Μενίδι, πήρα ένα ταρίφα και γύρισα σπίτι... Που να με βρούνε ρε; Το κινητό το πέταξα με τη μία, χαχαχαχαχαχα. Άστους να ψάχνουν, χέστηκα... Γαμώ τις γροθιές στην πατριαρχία, δε νομίζεις;

Issue #4 - Puncture 4 Pleasure - by Failure Cult

Με την τέχνη έχει να κάνει, όχι μ' εμένα. Με την ουσία. Σίγουρα πράγματα. Με την παρατήρηση ενός θεάματος, ξεχωριστού, σε φάση. Τσεκάρεις, κολλάς, αποθηκεύεις. Προχωράς. Αυτό. Δημιουργείς την εμπειρία. Η συνέχεια εξαρτάται. Πολλές φορές όχι από 'σένα. Στα μουσεία η κατάσταση είναι "μην αγγίζετε τα έργα". Δε θέλουνε τα έργα να τα αγγίζετε. Ζώα. Μπορεί μια πληγή να είναι τέχνη; Ναι ρε.

Τι θα σκεφτόσουν αν σου έλεγα πως ό,τι έχω γράψει μέχρι τώρα, δεν είναι σουρρεάλ μπούρδα και καλά, αλλά μια σειρά από κώδικες, με συγκεκριμένο στόχο, ένα άτομο, που, μόλις τους διαβάσει παίζει να κλάψει, να γελάσει, να ξεράσει, να πάρει ένα όπλο και να με σκοτώσει ή μια κούτα προφυλακτικά και να με γαμήσει χωρίς να υπάρχει αύριο...
Δεν ξέρω πως θ' αντιδράσει βασικά, αλλά εγώ το απελευθέρωσα. Έκανα αυτό που δεν έπρεπε. Κι έχω κολλήσει τη μούρη μου στην οθόνη και περιμένω την αντίδραση στην πληγή. Το έχω κάνει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν, το κάνω τώρα και θα εξακολουθήσω να το κάνω και στο μέλλον. Για - να - δούμε - τι - θα - γίνει - τώρα...
Συνεχίζω απτόητος μέχρι... Χμμμ... Δεν ξέρω μέχρι πότε... Μέχρι να λάβει το μήνυμα που πρέπει. Το τι κρύβεται κάτω από όλο αυτό. Σε φάση έχω απλώσει εκατοντάδες σημεία στο χάρτη, αυτό που μένει είναι να βρει που ενώνονται, ποιο είναι αυτό το κρίσιμο σημείο που τελειώνει η δράση και αρχίζει η αντίδραση.

Και τότε; Τότε τι; Πραγματικά όμως... Τι; Μαλάκα, ειλικρινά δεν ξέρω, προβλέπω εκρήξεις, σεισμούς και καταποντισμούς, κοσμοϊστορικές αλλαγές, τρελές ανακατατάξεις, όλα να γίνουν πουτάνα ρε, όχι επιστημονική φαντασία φάση, όχι λογοτεχνία, τέχνη, τίποτα τόσο τρομερό, τίποτα συγκλονιστικό, η πλειοψηφία παίζει και να μην καταλάβει τίποτα, θα συνεχίσει να κοιμάται ήσυχη, ενώ στη δικιά μου ζωή θα λαμβάνει χώρα ένα μικροσκοπικό ολοκαύτωμα.
Άστους στο λήθαργό τους. Τους αξίζει. Εγώ θα ξέρω... Κι αυτό φτάνει. Ναι ρε.

Ξέρω τι διακυβεύεται πάντα. Κάθε στιγμή. Είναι που δε με νοιάζει πια... Ίσως και να μη με ένοιαξε ποτέ.

Issue #4 - Σημειώσεις για μία αποχώρηση - by Failure Cult

Ήμουν πτώμα, παρόλα αυτά συνέχισα να περπατάω... Σου δίνει απίστευτη δύναμη η απώλεια τελικά. Δεν το περίμενα. Η κηδεία διήρκεσε λίγο, δυσανάλογα λίγο σε σχέση με το μέγεθος του ανθρώπου που αποχώρησε. Για μένα και γι' αυτούς που συγκεντρώθηκαν τέλος πάντων. Μάζεψα τους λίγους και εκλεκτούς συνοδούς μου και κατευθυνθήκαμε στο πλησιέστερο μπαρ να γίνουμε χάλια. Το "πλησιέστερο" είναι μεγάλη κουβέντα, διανύσαμε μια απόσταση αρκετών χιλιομέτρων περπατώντας μέχρι να σκάσει η πρώτη μπύρα και μαζί της μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα λήθης.

Η συζήτηση περιστράφηκε, δικαίως ομολογουμένως, γύρω από τον εκλειπώντα και τον αντίκτυπο που είχε αυτή του η απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, σα να το επέλεξε ένα πράμα. Αρχίδια. Συνέχισα να πίνω, χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία, δεν είχα καμία όρεξη να συμμετέχω. Η μιζέρια σταδιακά άρχισε να μετατρέπεται σε ένα είδος κλαυσίγελου, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς, την ώρα δε που οι ευχάριστες αναμνήσεις άρχισαν να παίρνουν τη θέση των δυσάρεστων, το δεύτερο συνθετικό της λέξης που χρησιμοποίησα, ίσως και λανθασμένα, παραπάνω, έγινε εντονότερο. Δεν πέρασε και πολύ ώρα, που το γέλιο σκέπασε τη θλίψη εντελώς... Κάτι πρέπει να είχανε τα ποτά... Σηκώθηκα αργά και κατευθύνθηκα προς την τουαλέτα...

Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και έμεινα να με κοιτάω. Έδειχνα εμφανώς καταβεβλημένος, δεν ήταν και λίγο όλο αυτό, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποστρέψω το βλέμμα μου από την αντανάκλασή μου. Σα να έψαχνα κάποιου είδους επιβεβαίωση, "ξεκόλλα, μαλάκα, είσαι ακόμα εδώ εσύ", αυτή ήταν η αλήθεια, έπρεπε μόνο να πείσω και τον εαυτό μου.

Τώρα τα γέλια τους ακουγόταν πιο δυνατά, ανακατεύτηκα, χωρίς να τους κατηγορώ, δεν μπορώ να κρίνω πως αντιμετωπίζει κανείς τον πόνο, άρχισα να ξερνάω στο νιπτήρα. Με βία. Έριξα ακόμα μια ματιά στον καθρέφτη. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και το δέρμα μου κάτασπρο. Τώρα έδειχνα πραγματικά σαν "τεθλιμμένος συγγενής"... Χαμογέλασα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.

Με το που έσκασα έξω και γύρισαν οι υπόλοιποι, στη θέα μου πάγωσαν. Κατά τα φαινόμενα δεν είχα σημαδέψει καλά, με αποτέλεσμα τα ρούχα μου να είναι από πάνω μέχρι κάτω στα ξερατά... Απτόητος, κάθησα στην ίδια καρέκλα που ήμουν και πριν και άναψα τσιγάρο. Οι υπόλοιποι άρχισαν να πληρώνουν και να αποχωρούν μάλλον ενοχλημένοι από το θέαμα και την οσμή. Ήπια μια γουλιά απ' το ποτό μου. Δεν είχα σκοπό να φύγω πριν νυχτώσει...

Issue #4 - Sick - by Failure Cult

Έστω ότι έχεις εκπονήσει κάποιου είδους κείμενο, βασισμένο σε κάποιου είδους έρευνα. Τεκμηριωμένα όλα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, τα γεγονότα έχουν καταγραφεί, η υπογραφή σου φαίνεται φαρδιά πλατιά στο τέλος του συγγράμματος. Ο κόσμος γουστάρει. Ορθώς, βασικά. Δεδομένης της ενασχόλησής σου, επιδερμικά έστω, με την τέχνη γενικότερα, η έρευνα έχει να κάνει μ' αυτή. Έχεις χώσει μέσα και κάμποσα στοιχεία από το όλο των ανθρώπινων σχέσεων και το πόνημά σου αγγίζει τα όρια του μεγαλειώδους. Είσαι ευχαριστημένος.

Ταυτόχρονα διαβάζεις, αναμένοντας κάποιου είδους αντίκτυπο, να γαμήσεις μια γκόμενα μετά από όλο αυτό, αν μη τι άλλο. Το ότι η πολυπόθητη επιβράβευση δεν έρχεται ποτέ δε σε παραξενεύει, δεν το 'κανες γι' αυτό άλλωστε, παρόλα αυτά περιμένεις... Τι, Την αναγνώριση; Κάτι, μικρή σημασία έχει.

Μες στα σακιά αναγνωσμάτων, θέσεων, απόψεων που συγκεντρώνεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου, πέφτει στα χέρια σου η ατακοσφάχτρα γραφή ενός μαλακισμένου εντεχνά, ο οποίος αναφέρεται στη σύγχρονη τραγουδοποιία σαν να 'ναι σε φάση "επιπλοποιία", κάτι τέτοιο. Σαν ο καρπός αυθορμήτου έκφρασης να εξισώνεται αυτόματα με την κατασκευή μιας καρέκλας. Δε σε χαλάει. Από τη στιγμή και μετά που μια καρέκλα μπορεί να είναι τέχνη, ομοίως και μία τέχνη μπορεί να είναι καρέκλα.

Υπάρχει κάπου "λάθος" σε όλο αυτό; Δεν ξέρω. Δε θεωρώ ότι ο καρπός της σκέψης μου βάλλεται από κανένα, δε θεωρώ ότι απειλούμαι, δε βλέπω κανένα ανταγωνιστικά, είμαι ο καλύτερος σ' αυτό που κάνω, κι αυτό είναι τίποτα απολύτως, κανείς δεν μπορεί να πράξει το απόλυτο μηδέν αποτελεσματικότερα από 'μένα, δεν υπάρχει κενό στο απόλυτο κενό. Η απόλυτη μετριότητα που παράγω με πολύ αγάπη, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το έργο κάποιου "καλλιτέχνη" που παρήγαγε το κατιτίς του με τα τρία γνωστά βήματα και μάλιστα μεγάλο μέρος του συνόλου φρόντισε να αναγνωρίσει τον κόπο του, την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλλε να ακολουθήσει την πεπατημένη, όπως τόσοι άλλοι πριν απ' αυτόν... Χίλια μπράβο στο μαλάκα και στους ομοίους του, τον αφήνω να βασανίζεται εργαζόμενος σκληρά, λοιπόν, παραμένοντας ένα τίποτα σε, ομολογουμένως, ωραίο περιτύλιγμα...

Issue #4 - Hot Winters (No 2) - by Burt "War Hero" Salami

Hot Winters Μέρος 1ο

Μήπως αυτή η ζέστη είναι στο μυαλό μου; Καίγομαι να μάθω...

"Κύριε Αραβίδη;" ούτε καν σάλεψε

"Κύριε Αραβίδη, δεν με θυμάστε;" είπα με δυνατότερη φωνή σε κάθε κάλεσμα.

Ασάλευτος αλλά με ένα ζωγραφισμένο εκνευρισμό στο βλέμμα πλέον, προσπαθεί, γρήγορα, να γλιστρήσει έξω, στην επόμενη στάση, ανάμεσα απο τον απορημένο όχλο του συρμού. Μάταια... Οι επιβάτες θυμήθηκαν. Παραδόξως η λήθη υπερνικάται, που και που, από την ανάμνηση και, στην προκειμένη, ξυπνά μίσος. Όσοι δεν αντιδρούν ήταν οι ίδιοι που του χαμογέλασαν στο βαγόνι. Αυτοί που έγλειφαν το κωλοδάχτυλο των πραιτοριανών στη Ρώμη, οι ίδιοι που τσιμπουκώνουν, ούτε καν τον αυτοκράτορα τον ίδιο, αλλά του αυλικούς μήπως και τους ρίξουν κανένα ψίχουλο. Αυτοί οι ανεγκέφαλοι σκλάβοι ήταν και οι πρώτοι που βγήκαν από το βαγόνι, τρέχοντας σαν τα ποντίκια, κάνοντας το σταυρό τους, αφήνοντας πίσω στα σκυλιά τον άλλοτε ηγέτη τους, μόνο και αβοήθητο, στον μόνο ειλικρινή νομοθέτη. Κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη, αφού πριν ζήτησα στον κύριο αρουραίο ένα χαμογελάκι για το Fab Ink. Το σκουπίδι! Ούτε καν ένα μειδίαμα... Μόνο μια πνιχτή κραυγή, καθώς ένας παππούλης, γνώριμη φάτσα, του κάρφωνε ένα στυλό στα πλευρά. Απλοί, καθημερινοί, φιλήσυχοι, συνταξιούχοι, μαθητές, καθηγητές, χαρτογιακάδες, πάνκιδες, χαζογκόμενες, νοικοκυρές επιδόθηκαν σε λιντσάρισμα. Μέσα στο μετρό, εν κινήσει, μια κυριούλα κάπου στα 60, ανάμεσα σε λυγμούς, ούρλιαζε κάτι για τον γιο της ενώ κάρφωνε στον κύριο Αρσένιο μια περίτεχνη κλοτσιά στα αχαμνά. Και οι φουσκωτοί του; Πούλο μαζί με τους μικροαστούς κωλογλύφτες. Και ο John Lurie να παίζει με τα αυτιά μου στο Voice of Chunk. Είχα την εικόνα...

-Πρωτοσελιδάκι Burt...

-Ό,τι μπορούμε κάνουμε, μάνα μου. Πολύ gore όμως, ε;

-Ρε μας δουλεύεις; Καύλα ήταν η φωτό! Αγωνία, αίμα και τρελό action ρε! Που στο διάολο τον πήρες χαμπάρι;

-Λες να βρέθηκα τυχαία στο ίδιο βαγόνι; Έχω κι εγώ τα τσιράκια μου, τόσα χρόνια στο δρόμο. Βασικά του το χρωστούσα του πούστη. Εξαιτίας του την έβγαλα 2 βδομάδες στα υπόγεια της ΓΑΔΑ. Θυμάσαι το σκάνδαλο με το εμπόριο βρεφών για το Newsweek; Οπότε 1-2 στις καθυστερήσεις...

-Λες να μην θυμάμαι; Κατούραγα αίμα κανένα μήνα...

Burt, αν μου ξεθάψεις κι άλλους θα σε κάνω μάγκα. Θεματάρα μυρίζομαι πάλι.

-Μη σε νοιάζει και ξέρω που φωλιάζουν, boss. Πάμε για κανένα μπυρόνι;

-Διάβασε πρώτα το κειμενάκι και πες μου. Μικρό είναι. Δεν θέλει και πολλά λόγια μετά από τέτοια εικόνα...

"Είναι οι θύμησες αλλόκοτες και σκάρτες - του Κύρου Ρασιόνι"

Νεκρός από ξυλοδαρμό, μέρα μεσημέρι, στο μετρό της Αθήνας; Welcome to post-war Athens! Δεν θα κλάψει κανείς για το τομάρι τους αλλά το λιντσάρισμα νόμιζα πως είχε εκλείψει ως είδος δημοσίου "διαλόγου". Σοκ; Απο που κι ως που; Απλά η διαδικασία θυμίζει λίγο far west (οι παλαιότεροι θυμούνται την πίσσα και τα πούπουλα), αν και το ιατροδικαστικό πόρισμα μιλά ακόμα και για δαγκωνιές στην καρωτίδα του θύματος, κάτι που παραπέμπει σε ταινία που διένειμε η New Star, δεκαετίας '80 με zombies και νεκροζώντανους. Μήπως είμαστε κτήνη κατά βάθος; Ευτυχώς! Άλλος ένας λοιπόν στη λίστα...

Ένα μικρό βιογραφικό του μακαρίτη:

Αρσένιος Αραβίδης του Παντελεήμωνα, ετών 65

Διετέλεσε αρχηγός της Αστυνομίας και μετέπειτα Υπουργός Εσωτερικού Ελέγχου κατά την κυβέρνηση της Χούντας Αρχαγγέλου

Κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, εμπλοκή στις υποθέσεις εμπορίας βρεφών του 2013 και 2015, για ηθική αυτουργία στη μαζική δολοφονία των εικοσιτριών φοιτητών με την πυρκαγιά της Νομικής Σχολής το 2012, για τους θανάτους κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αυλώνα και άλλες σαραντατρείς κατηγορίες εναντίον του. Η μεταπολιτευτική κυβέρνηση τον άφησε ελεύθερο μετά από μόλις 2 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας σε δημόσια έργα και φυσικά με την γνωστή, παχυλή συνεργασία - ρουφιάνεμα. Επιτέλους δικαιοσύνη(;) Τελικά οι θύμησες είναι αλλόκοτες, και μερικές φορές όχι και τόσο σκάρτες, παραφράζοντας τον στιχουργό...

Κύρο; Μπύρα!

την επόμενη Πέμπτη "Bar Fever, Part 1"