Issue #3 - A New Flame... - by Failure Cult

Ζω μόνη μου κάτι μήνες τώρα. Δεν το επέλεξα, ξέρεις. Η ζωή στο πατρικό μου είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη βασικά. Όχι, δε θα 'λεγα ότι μου ασκούσανε μια κάποια πίεση, ούτε καν. Έτσι είναι οι γονείς, μωρέ. Σε πνίγουνε με αγάπη και κατανόηση. Έπρεπε να φύγω. Και γρήγορα μάλιστα.
Σ' αρέσει το σπίτι; Εντάξει, το φτιάχνω ακόμα, ο καναπές να φανταστείς μόλις προχτές ήρθε. Το μέσα δωμάτιο; Έλεγα να το κρατήσω όπως είναι, άδειο, για να κάνω την τέχνη μου. Μη γελάς ρε... Ξανάπιασα τα πινέλα εδώ και δυο μήνες, πασάλειψα κάτι μουσαμάδες, καλά ήταν. Η δημιουργία διώχνει την ένταση, έτσι δε λένε; Δεν ξέρω ποιοι, κάπου το 'χω ακούσει.
Ποιον; Χαχαχαχαχα. Κάναμε μαζί χριστούγεννα πέρυσι, στο είπα; Ναι, με γονείς και όλα. Τρελάθηκαν οι δικοί μου, νόμιζαν ότι τον μάζεψα απ' το δρόμο, αχαχαχαχαχαχα... Ε ναι ρε, τα έκανα στα νιάτα μου στα αυτά, η μικρή χίππισα με τη μοϊκάνα, αχαχαχχχαχα... Ναι, ακόμα στην υπόγα στο Παγκράτι μένει. Που ν' αλλάξει αυτός... Τα ίδια σκατόρουχα, η ίδια σκατόφατσα, μες στο χάλι όλη μέρα... Κουλτουριάρης, παιδί μου. Του είπα άμα γουστάρει να έρθει να μείνει εδώ, αλλά που... Λες και θα στερηθεί την "ανεξαρτησία" του. Ναι, ακόμα εγώ τον συντηρώ. Τι να τον κάνω ρε; Αυτός άμα βρει δουλειά θα πεθάνει, για τέτοια είμαστε τώρα;
Όχι, έχω κόψει απ' αυτά. Μην ξενερώνεις ρε συ, μεγάλωσα και σοβάρεψα, καιρός δεν ήταν; Ντάξει, καμιά φορά μόνο, για να θυμάμαι πως ήταν...
Εγώ θα είμαι το υλικό; Γιατί; Εντάξει, δεν έχω ζήσει και τις φάσεις, αλλά μπορώ να σου πω δυο πράγματα. Ρε δεν παίζει να πιστέψει άνθρωπος ότι είμαι υπαρκτό πρόσωπο, χαχαχαχαχαχαχαχαχα... Γελάω ρε, πρώτη φορά στη ζωή μου θα είμαι "μούσα" κάποιου "καλλιτέχνη". Έστω, της πούτσας καλλιτέχνη.
Θα είναι δηλαδή "κύκλος συνεντεύξεων" κατάσταση; Δε με χαλάει ρε, θα σε βλέπω και συχνότερα... Σου λείπω καθόλου; Καλά, ξέχνα το...

Issue #3 - Hot Winters (No1) - by Burt "War Hero" Salami

Είναι ένας από αυτούς τους χειμώνες που δεν έχει κρύο. Πάντα κάτι πάει στραβά αυτούς τους χειμώνες... Πόλεμο θυμάμαι και ασιτία... Αλλά τώρα τα πράγματα κυλούν ομαλότατα πια... Αλλά αυτή η ησυχία ρε πούστη μου...και η ζέστη...

Η παγκόσμια ύφεση άφησε έντονα σημάδια παντού. Από τις τρύπες στην πρόσοψη της Βουλής, μέχρι την επιμονή στο "παλιό", στο "ρομαντικό", το προπολεμικό δηλαδή. Έτσι το μετρό παρέμεινε παρατημένο και ακρωτηριασμένο. Μισοκατεστραμμένα βαγόνια, σε μισοστραβωμένες ράγες, γεμάτα με μισότρελους επιβάτες.
Κινούμαι υπογείως από συνήθεια, ακούγοντας μουσική όπως πάντα. Ακόμα κι εκείνες τις σαθρές ημέρες την έβρισκα την άκρη. Χωρίς μουσική ούτε στο φέρετρο έλεγε κάποιος που χέστηκα κι αν θυμάμαι. Ο κόσμος γύρω μου σκυθρωπός και αγενής όπως πάντα. Χαμογελάω συγκαταβατικά σε μια κυριούλα που με παρέσυρε με την τσάντα της και μου απαντά "Άει Γαμήσου". Όπως πάντα. Λες και δεν βράζουμε στο ίδιο καζάνι με φλέμα 15 χρόνια τώρα."Ρε δεν ψοφάς;" τη ρωτάω. Συνήθεια είναι τελικά, η αγένεια...
Γνώριμες φάτσες παντού. Χαιρετώ έναν συμμαχητή μου, από τα οδοφράγματα στη Μάρνη ήταν μάλλον. Μισολολαμένος πια, με χτυπά στον ώμο και με ρωτά πως τα πάω με τη ζωή.Τι να του πεις κι αυτουνού; Καλά...
Απέναντί μου ένας απο τους "συνωμότες". Πρώην υπουργός των "Αρουραίων", νυν undercover καταδότης. Μαζί του οι φουσκωτοί που του παρείχε η τωρινή κυβέρνηση, μετά τη νέα "Δίκη των Τρωκτικών" (έτσι ονόμασε ο Τύπος την δίκη των πραξικοπηματιών του Δεκέμβρη του 2011).Και καλά κρυμμένος ανάμεσα στον ανώνυμο όχλο, σκυθρωπός και αγενής, με ένα παχύ, κιτρινισμένο απο τα τσιγάρα μουστάκι και μακρυά, άλουστα, γκριζοσκατί μαλλιά. Δεν πεινάει όπως ο όχλος όμως, για την ακρίβεια δεν πείνασε ποτέ και μάλιστα ούτε πρόκειται να πεινάσει. Δοσίλογος απ'όλες τις μπάντες, πούλησε τους πάντες για να ζήσει. Όταν έγιναν οι δίκες, οι υπερήφανοι "Αρουραίοι" απαντούσαν στις κατηγορίες κυνικά και σχεδόν πρόστυχα, με απόλυτη συναίσθηση των πράξεων τους καταδικάστηκαν σε εξορία και θάνατο. Αυτός απλά επέδειξε πρόσωπα και κρησφύγετα, μέχρι πρότινος, "δικών του" ανθρώπων. Πουτάνας γιος από γέννας, γλοιώδης και χέστης. Η συμφωνία τον έθετε ελεύθερο με νέα ταυτότητα και ένα Shift+Delete της παλιάς, συν μια δουλειά στις Μυστικές Υπηρεσίες.

Οδός Μάρνη, 24 Φεβρουαρίου 2012

Όμως δεν ξεχνάω φυσιογνωμίες και αυτόν τον πούστη θα τον ξεμπροστιάσω για άλλη μια φορά...

Συνεχίζεται την επόμενη Πέμπτη...

Issue #3 - Solo - by Anhell

Τον τελευταίο καιρό νιώθω οτι όλοι φαντασιώνονται το πως θα μπορούσε να είναι η ζωή τους αν ήταν solo. Τι έννοω με αυτό?

Με οποιονδήποτε και αν πιάσω μια σοβαρή κουβέντα, αναπόδραστα θα φθάσουμε στο σημείο που θα μου πει"αν δεν είχα σχέση, τώρα θα ήμουν στην Αιτή με τους Γιατρούς του Κόσμου". Η "αν δεν είχα τη γυναίκα μου και το παιδί, θα ήθελα ακόμα να πειραματίζομαι με τα ναρκωτικά. Δεν φαντάζεσαι τι έχουν βγάλει τα εργαστήρια πλέον". Η "αν δεν είχα την μάνα μου που δεν τα βγάζει πέρα με τη σύνταξη μόνο, τώρα θα ήθελα να είμαι σχεδιάστρια κοσμημάτων στη Στοκχόλμη".Η "αν δεν είχα φίλους, τώρα θα ήθελα να ζώ στην Καλκούτα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων".

Μου φαίνεται τόσο παράξενο. Εκ πρώτης όψεως, απλώς διατυπώνεται μια αιωνίως ανικανοποίητη και καταπιεσμένη επιθυμία. Ένα απωθημένο. Κάτι το uncanny.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, νομίζω οτι διακρίνω μια θλίψη, μια bitterness για όλα αυτά τα ανικανοποίητα όνειρα. Και διακρίνω οτι το ανικανοποιήτο της υπόθεσης, αποδίδεται στο οτι δεν έχει υπάρξει κανείς solo.

Και μπερδεύομαι.

Γιατί χωρίς ποτέ να έχω υπάρξει ο άνθρωπος που αγκιστρώνεται σε άλλους άνθρώπους για να επιβιώσει και χωρίς ποτε να έχω φοβηθεί να μείνω μόνη μου (απο σχέση, απο φίλους, απο οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία) μέχρι να καθαρίσει το κεφάλι μου, ποτε μα ποτέ δεν έχω ευχηθεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο να ήμουν solo στη ζωή μου.

Και φυσικά είμαι η προσωποποίηση της ανικανοποίητης επιθυμίας. Θα ήθελα να είμαι καλυμένη με tattoo, να τριπάρω τη μισή βδομάδα, να διαβάζω βιβλία και να κάνω yoga όλη μέρα, να κάνω 10 υπερατλαντικά ταξίδια το χρόνο, να δουλευω εθελοντικά στην Ισλανδία, να πηγαινοέρχομαι με τον Υπερσηβιρικό και να ανησυχώ μόνο για το πότε θα μου τελειώσουν τα κάρβουνα και οι λαδομπογιές. Παραμένω όμως μια συμβατική δασκαλίτσα στην Αθήνα όχι γιατί δεν είμαι solo αλλά γιατί πρακτικοί λόγοι και κοινωνικές συμβάσεις με εμποδίζουν απο το να ζώ μια τόσο "χύμα" ζωή. Δεν μπορώ να τριπάρω τη μισή βδομάδα γιατί πρέπει να δουλέψω. Δεν μπορώ να κάνω 10 υπερατλαντικά ταξιδια το χρόνο γιατί δεν έχω τα χρήματα και το χρόνο για να το κάνω. Τα κάρβουνα και οι λαδομπογιές μου τέλειωσαν το 2004 και απο τότε δεν τα έχω ανανεώσει γιατί ξέρω οτι δεν θα προλάβω να ασχοληθώ μαζί τους με την ησυχία μου. Και ίσως δεν έχω καν όρεξη να αφιερώσω όλη μου την ενέργεια στο να ζωγραφίσω μια ορχιδέα.

Και το να μείνω solo για μένα δεν είναι συνώνυμο της απελευθέρωσης αλλά συνιστά το μεγαλύτερο φόβο μου. Γιατί, λογικά, αν ήμουν solo, θα είχα σταματήσει να είμαι εδω και αρκετά χρόνια.

Issue #3 - Μπρος γκρεμός και πίσω σκατά - by Failure Cult

Πουτάνες αλλαγές... Σε γαμάνε και σε φτιάχνουνε. Έτσι είναι ρε...

Δε με νοιάζει βασικά. Έχω μάθει να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται, φτάνει να μου σκάνε στα μούτρα.

Μη με βάλεις να πάρω αποφάσεις, τη γάμησες. Δεν μπορώ. Σερβίρισέ μου το χειρότερο σενάριο, θα το επεξεργαστώ και θα το δεχτώ. Έτσι απλά. Μία, δύο, θα το καταπιώ. Αλλά εσύ πρέπει να κάνεις όλη τη δουλειά. Εμένα δώσ' μου συνέπειες... Όσες θες... Όσες έχεις. Όλα τα σκατά του κόσμου είμαι ικανός να φάω.

Προσαρμόζομαι και εύκολα. Το 'χω ξαναπεί, όλοι ένα κώλο πουλάμε στην τελική. Ο δικός μου είναι φτηνός. Ό,τι προαιρείσθαι φάση... Αρπάζεις, γαμάς, τελειώνεις και σου λέω κι "ευχαριστώ, δεν πόνεσε πολύ". Έτσι είναι. Μόνο μη μου αλλάξεις την κατάσταση... Έχε με ασφαλή, σε ένα βόθρο και όλα για 'μένα θα πάνε καλά... Θα το δεχτώ. Θα προσαρμοστώ. Θα γίνω ένα με το περιβάλλον... Μόνο το ασπράδι των ματιών μου θα ξεχωρίζει, ίσως για να υπενθυμίζει στον τυχαίο περαστικό ό,τι παίζει κι ένας άνθρωπος μέσα σ' αυτό το αίσχος...

Έχει σημασία; Καμία...

Issue #3 - Μέσα απο ξένη ταυτότητα - by Salami

Αντιδρώ απότομα ή αδιάφορα στην έλλειψη σεβασμού, εξαρτάται πάντα απο τον άνθρωπο που ξεστομίζει κάτι που την ενεργοποιεί. Πάντα όμως βράζω ελαφρά μέσα μου ίσως για να μην καταλήξω ίδιος με τον ξεστομίσαντα (αν ο όρος είναι δόκιμος). Αυτός ο βρασμός είναι το μόνο αγνό συναίσθημα που μου έχει απομείνει καθώς όλα τα υπόλοιπα είτε έχουν μπασταρδευτεί σε σημείο δημιουργίας νέου συναισθήματος, είτε απλά δεν με ελκύει η χρήση τους. Ως άμυνα λοιπόν στην δυσκολία κατάποσης εγκεφαλικών απορριμμάτων, δημιουργώ περσόνες. Εύπεπτες καρικατούρες ανθρώπων που μπορώ να υποδυθώ, για να μην πικράνω / ενοχλήσω / προκαλέσω τον συνομιλητή μου καθώς, κατά βάση, είμαι ένας άνθρωπος που δεν αρέσκεται στην λεκτική βία. Ναι, ψεύδομαι! Ψοφάω να βρίζω, να ξεφτιλίζω, να προσπαθώ να μειώσω τον άλλον σε σημείο εξαΰλωσης. Τρελαίνομαι να ουρλιάζω στα μούτρα σου, να εξευτελίζω ότι αγαπάς και στην καλύτερη των περιπτώσεων να σου πετάξω την κοντινότερη καρέκλα ανάμεσα στα μάτια. Κι όμως... Το έχω κάνει ελάχιστες φορές. Έτσι συνεχίζω να βράζω και συνεχίζω να υποδύομαι τον μικρό, καλό Burt που κατά βάθος όλοι αγαπούν. Και έτσι θα μείνει γιατί του αρέσει να ζει ανάμεσα σε άλλους που τρέχουν μαζί του. Αλλά κάποια μέρα...

Με σεβασμό σε αυτούς που με ή θα με σέβονται

PhD Bartholomew "Burt" Salami

Issue #3 - Πως να είσαι αόρατος - by Failure Cult

Είναι απλό βασικά... Ναι ρε. Δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Ή μάλλον απαιτείται να μην κάνεις τίποτα.
Δεν πρέπει να "φαίνεσαι". Δεν πρέπει να ντύνεσαι έντονα, να υψώνεις τον τόνο της φωνής σου, γάμα το, μη μιλάς καθόλου καλύτερα. Δεν πρέπει να αντιδράς, φυσιολογικά, ή αφύσικα, δεν έχει σημασία. Πρέπει να δέχεσαι ό,τι σκατά σου πουν να κάνεις μέχρι τη μέρα που θα σταματήσεις να είσαι κάποιος με ονοματεπώνυμο... Θα είσαι ο "έι, εσύ".
Ώσπου να σταματήσεις να είσαι και αυτό. Να πάψεις να υφίστασαι ως "μια παρουσία στο χώρο".
Και τότε μόνο θα μπορέσεις να δράσεις ανενόχλητος. Τότε θα ανοιχτούν μπροστά σου οι ζωές των άλλων, θα τους ακούς να ψιθυρίζουν, θα είσαι δίπλα τους, μα δε θα υπάρχεις, όχι στ' αλήθεια, μείνε σιωπηλός, όχι ότι θα μπορούν να σε αντιληφθούν, αλλά δε βλάπτει να προσέχεις και λίγο.
Στη συνέχεια μπορείς να επεκταθείς. Έστω ότι ο χώρος που προανέφερα είναι το μέρος που εργάζεσαι, σειρά έχει η πολυκατοικία που μένεις, η γειτονιά που κόβεις βόλτες, το μπαρ που τα πίνεις. Γίνεται εύκολο μετά από λίγο. Αν καταφέρεις να μη γίνεις αντιληπτός και από τα νέα άτομα που θα κατοικήσουν στο σπίτι σου, αν δεν αντιδράσεις την ώρα που θα πετάνε τα έπιπλά σου για να βάλουν τα δικά τους, τα πράγματά σου, τους δίσκους σου, την κιθάρα σου... Είναι δύσκολο ρε, το ξέρω, δεν το 'χω καταφέρει, μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά γίνεται...
Ναι ρε, ξέρω συγκεκριμένο άτομο που το πέτυχε... Έχει εξαφανιστεί κάμποσο καιρό απ' τη ζωή μου, αλλά η παρουσία του είναι αισθητή γάματα... Ή απλά θέλω να το πιστεύω... Δε γαμιέται, γίνεται πάντως...

Issue #3 - Poison Girls - by Failure Cult

Έτσι είναι αυτές οι ιστορίες. Ενώ ξεκινάνε με τις καλύτερες προοπτικές, βλέπεις ότι το πράγμα κάπου στη μέση στραβώνει και μέχρι το τέλος έχει γαμηθεί το σύμπαν από παντού...

Act 1: Ξυπνάς μετά από ένα μνημειώδες γαμήσι. Δεν είσαι σπίτι σου, βέβαια, ούτε καν, είναι πολύ πιο καθαρό ετούτο, τσεκάρεις το χώρο, απαλά χρώματα, μίνιμαλ διακόσμηση και είσαι μόνο στην κρεβατοκάμαρα... Δίπλα σου κοιμάται μια τύπισσα, κάτι θυμάσαι από χτες, όχι πολλά όμως, σκέφτεσαι να κοιμηθείς κι άλλο, αντ' αυτού απλώνεις το χέρι για να βγάλεις τα τσιγάρα σου από το παντελόνι. Σηκώνεσαι και πηγαίνεις προς την κουζίνα, ευελπιστώντας να βρεις καφέ και όχι τίποτα βιολογικές μαλακίες... Η τύχη σου δε σε απογοητεύει...
Act 2: Η τύπισσα εισέρχεται στο χώρο που έχεις καταλάβει... Με το που βλέπει το τσιγάρο στο χέρι σου συνοφρυώνεται... Σκατά ξεκινήσαμε. Κάπου στο βάθος εντοπίζεις την παρουσία του Ξένιου Δία και το σβήνεις με τη μία... Η τύπισσα φτιάχνει καφέ και ανοίγει τηλεόραση. "Καλημέρα" της λες... Στην ανταποδίδει μετά από περίπου είκοσι δευτερόλεπτα. "Ώρα να την κάνουμε", σκέφτεσαι...
Act 3: Έχεις ντυθεί και πας να χαιρετήσεις. Είναι ακόμα κολλημένη στην οθόνη. Έχει διαφημίσεις. Πλησιάζεις. Και τότε συνειδητοποιείς ότι η έτσι κλαίει. Με λυγμούς. "Τι τρέχει;", ρωτάς... "Τίποτα"... Και ναι, είσαι τόσο μαλάκας που επιμένεις "δε φεύγω αν δε μου πεις", τι δε φεύγεις, ρε μαλάκα, σε φάση ένα χτεσινοβραδινό γαμήσι ήταν όλο κι όλο, σήκω και φύγε όσο μπορείς ακόμα, αλλά όχι, εκεί, να είσαι "φίλος" και καλά, όχι ο μέσος όρος, αράζεις και ακούς... Και αρχίζει ένα παραλήρημα που δε λέει να τελειώσει... Για τον πρώην μαλάκα, που ήταν μεγάλο μουνόπανο, της φερόταν απαίσια, δεν της έδινε σημασία, της έτρωγε τα φράγκα, το φαΐ, την οικιακή βοηθό, κι αρχίζει να κλωτσάει έπιπλα, να αναποδογυρίζει τραπέζια, να ωρύεται για την κατεστραμμένη ζωή της, και όλο αυτό το διάστημα, εσύ απ' τη μεριά σου, αρχίζεις σιγά σιγά να συμπαθείς αυτό τον τύπο...
Act 4: Είναι από πάνω σου και χτυπιέται σα μανιασμένη... Δεν κατάλαβες ακριβώς πως, αλλά μες στα ουρλιαχτά, βρεθήκατε γυμνοί στα πατώματα να γαμιέστε χωρίς να υπάρχει αύριο. Σ' έχει γεμίσει δαγκωνιές και, όπως κοπανιέται, σηκώνει απ' το πάτωμα και κραδαίνει απειλητικά στο πρόσωπό σου μια πλαστική πούτσα σε μέγεθος χεριού ώριμου ανδρός.... Αναρωτιέσαι από που την έβγαλε... Με το που τελειώνει η φάση, σε κοιτάει καταϊδρωμένη και χαμογελάει. Ρωτάει αν μπορεί να πάρει ένα από τα τσιγάρα σου. Η όλη κατάσταση σου θυμίζει μαλακισμένη αμερικάνικη ταινία. Εύχεσαι το σενάριό της να τελειώνει με τον πρωταγωνιστή να πηγαίνει σπίτι του... Και γρήγορα...

Issue #3 - I Was Trying To Talk, But I Sounded Like a Racoon - by Anhell

Every now and then, you run up on one of those days when everything is in vain...a stone bummer from start to finish; and if you know what's good for you, on days like these you sort of hunker down in a safe corner and watch.
Hunter S. Thompson, Fear and Loathing in Las Vegas

Τελευταία έχω ένα θέμα με το χρόνο. Νιώθω οτι ο χρόνος με πιέζει ασφυκτικά να κάνω κάτι, να δράσω, να κυνηγήσω το στόχο μου. Υπο άλλας συνθήκας, κάτι τέτοιο θα με ενεργοποιούσε ευχάριστα, θα μου δημιουργούσε το περίφημο "δημιουργικό άγχος" και θα βρισκόμουν σε μια μεθυστικά εφευρετική φάση με το χρόνο να λειτουργεί σαν ένα παραισθησιογόνο stimulant.

Όχι τώρα όμως. Ο χρόνος με κάνει να ασφυκτιώ, με κυνηγάει και εγώ τρέχω προς τυχαίες κατευθύνσεις, χωρίς σχεδιασμό και πλάνα, με μόνη ελπίδα να τον ξεγελάσω λίγο.

Δεν είναι οτι έχω κάποια μορφή καταδιωκτικής μανίας. Φταίει απλά οτι ξεκίνησα τη ζωή μου πιστεύοντας οτι ο χρόνος είναι ένα απεριόριστο αγαθό που μου επιτρέπει να σχεδιάσω, να χαλαρώσω, να σβήσω ο,τι με πονάει. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Το πρόβλημα μου τώρα είναι οτι νιώθω οτι μπορεί να μην έχω όσο χρόνο ελπίζω και μετανιώνω διαρκώς για τις ευκαιρίες που αφήνω αναξιοποίητες. Επιπλέον, είμαι εντελώς διχασμένη γιατι απο τη μία νιώθω οτι πρέπει να στριμώξω όλα όσα θέλω να κάνω σε ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα και απο την άλλη βρίσκω συνέχεια τον εαυτό μου σε μια "sit back and watch" φάση. Φοβάμαι οτι οι μέρες και οι ευκαιρίες περνάνε απο μπροστά μου και εγώ κάθομαι και τις ατενίζω. Και το χειρότερο είναι οτι δεν ξέρω καν τι σκατά θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Οπότε δεν μπορώ να σχεδιάσω τίποτα. Και ο χρόνος κυλάει. And I just sit back and watch.

Issue #3 - 9958 μέρες - by Shattered Words

«Όταν μεγαλώσεις θα με θυμηθείς. Τα εγγόνια σου θα σε βρίζουν και εσύ δε θα φέρνεις και πολλές αντιρρήσεις… θα κατεβάζεις κεφάλι, χωρίς δισταγμό. Δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Κι εσύ φέρθηκες στη γιαγιά σου με τον πιο άσχημο – ανέντιμο – χυδαίο τρόπο. Γιατί; Δεν τρέχω κάθε μέρα από τότε που γεννήθηκες; Για εσένα…να μη σου λείψει τίποτα. Μόνο όταν φύγω θα το καταλάβεις…»

Μόνο τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν υπολογίζει. Όλα φαίνονται πιο καθαρά τώρα, κι ας μην ήρθε εκείνη η στιγμή. Πάντα ήσουν δίπλα μου. Πιο πολύ και από μάνα…Δε με άφησες, αλλά ούτε εγώ σε άφησα(πρέπει να το παραδεχθείς) . Μαζί τα περάσαμε όλα κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, στο ατελείωτο πέρα δώθε της ζωής. Αν θες όμως, άκου και αυτό:


Σ’ αγαπώ πολύ, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δε στο ‘χω πει. Τί περιμένω άραγε; Το μυαλό δε βοηθάει τούτη την ώρα. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ήθελες να το ακούσεις κιόλας. Δεν έχει σημασία. Το νιώθω. Μεγάλα λόγια δεν έχουν θέση εδώ. Ό,τι βγαίνει από την καρδιά είναι και παντοτινό. Έχε μου εμπιστοσύνη.

Συγγνώμη…

Issue #3 - Ποιός ορίζει τι / Τι ορίζει ποιόν - by "The Artist Formely Known As Salami"

Είμαι ότι τρώω ή τρώω αυτό που είμαι / Ζω για να δουλεύω ή δουλεύω για να ζω / Αυτά που με διδάσκουν, με ορίζουν ή ορίζω αυτούς που με διδάσκουν / Αγαπώ ότι μου ταιριάζει ή ταιριάζω σε αυτά που αγαπώ / Η σάρκα είναι επιθυμία ή η επιθυμία σάρκα / Ο λόγος μου πηγάζει απο μένα ή εγώ απο το λόγο μου / Θρηνώ τους νεκρούς ή οι νεκροί εμένα / Το είδος δικαιολογεί την αφέλεια μου ή η αφέλεια το είδος μου / Κοιτώ τον καθρέφτη ή ο καθρέφτης κοιτά εμένα / Διάλεξα την πολιτική μου θέση ή με διάλεξε αυτή / Ξεχωρίζω απο το σύνολο ή το σύνολο με πέταξε έξω;

Και στην τελική τι διχασμός είναι αυτός;

Issue #3 - Η εσωτερική αποδόμηση και οι γάτες του θανάτου - by Failure Cult

Βλέπω μάτια παντού, ρε πούστη, αλήθεια, δεν ξέρω από που σκατά έρχονται, αλλά είναι εκεί, ανάβω τσιγάρο και το παίζω αδιάφορος, κάνω μια βόλτα το τετράγωνο μπας και τα μπερδέψω, δε γίνεται τίποτα, ποιο μουνόπανο να είναι τώρα, γάμησέ τα, αν τον αγνοήσω θα φύγει, θα βαρεθεί, ξέρω 'γω, πετάω τη γόπα και βγάζω ένα δεύτερο απ' το πακέτο, έχω αρχίσει να φρικάρω ρε, τι σκατά θέλει, πιάνω τα κλειδιά στην τσέπη, τα βγάζω, τα τοποθετώ ανάμεσα στα δάχτυλα και σφίγγω τη γροθιά... Ας έρθει τώρα το μουνί, είμαι έτοιμος... Γυρνάω αργά... Μια τύπισσα στέκεται απέναντί μου και χαμογελάει...
"Γεια, με θυμάσαι;", μου κάνει...
"Ναι... Πως...",
"Από το πάρτυ προχτές... Εντάξει, είχες πιει λίγο...",
"Όχι ρε, ξεκόλλα σε θυμάμαι...", αρχίδια τη θυμάμαι...
"Χαχαχα... Θα αισθανόμουν πολύ ηλίθια αν με είχες ξεχάσει. Να σου 'χω πει τόσα πολλά κι εσύ...", μαλάκα, ποια είναι;
"Ούτε καν ρε συ, δεν ήμουν τόσο χάλια πια", τελείως σκατά ήμουν, βασικά,
"Ε, ήσουν κάπως... Τέλος πάντων... Δε μου λες... Αυτό που έψαχνες, το βρήκες;", τώρα τη γάμησα,
"κοίτα...",
"εντάξει, αν δε θες να μου πεις δεν τρέχει, αν ποτέ αλλάξεις γνώμη, το τηλέφωνό μου το έχεις...",
"Ναι...", το όνομά σου μου λείπει ρε,
"...πάντως, αν μου επιτρέπεις να συμπληρώσω κάτι σ' αυτά που λέγαμε, αν σου φερόταν κάποιος αντίστοιχα, κι εσύ το ίδιο θα έκανες", τι λέει ρε μαλάκα;
"Ίσως να μην έπρεπε να του χώσω τ' αρχίδια στο στόμα... Ναι... Εκεί μάλλον υπερέβαλλα...", πρέπει να φύγω τώρα, όχι μαλακίες,
"... αλλά σου εξήγησα...",
"ναι... Και τότε σε δικαιολόγησα...", μάλλον,
"όντως... Απλά φοβόμουν μήπως μιλούσε το ποτό...",
"Ούτε καν ρε...",
"... και... ρε συ... φιλάς υπέροχα...", τι κάνω;
".....",
".....",
"Να τα πούμε κανα βράδυ...", όχι,
"ναι, εννοείται...",
"Γεια...",
"Γεια..."
....................