I Hate the Human Race.
I. Hate. The. Human. Race.
Τελευταία με διακατέχει μια μόνιμη αίσθηση ναυτίας. Αναζητούσα την αιτία της ναυτίας στις ήμερομηνίες λήξης προιόντων που κατανάλωσα και στα απορρυπαντικά που με πάθος χρησιμοποιήσα. Μέχρι που συνειδητοποίησα οτι η καθημερινότητα μου μου προκαλεί ναυτία.
Δεν μου αρέσει η δουλειά μου. Λάθος. Η δουλειά μου, η ουσία της δουλειάς μου, μου αρέσει. Είναι μεθυστική η θέση εξουσίας που διαθέτω και η (υποτιθέμενη) ικανότητα μου να διαμορφώσω, να τροποποιήσω, να ανοίξω νέους κόσμους, να επαινέσω, να κατακρίνω, να γκρεμίσω και να ξαναδημιουργήσω απο το μηδέν. Ταυτόχρονα είναι εκπληκτικό το οτι μπορώ να αγκαλιάσω το "υλικό" μου, να αναμειχθώ μαζί του και να νιωσω τη ζεστασιά του. Τα lesson plans στην αρχή της χρονιάς μου δίνουν μια αίσθηση προετοιμασίας για μια εκστρατεία με τρόπαιο τη γνώση.Χαίρομαι όταν τα παιδιά με θεωρούν φίλη τους και μου στέλνουν μηνύματα στο κινητό. Με εξιτάρει η ιδέα να μου δίνουν μυαλουδάκια tabula rasa τα οποία πρέπει να "εγγράψω" η ακατέργαστα υλικά τα οποία πρέπει να λαξεύσω προς μια κατεύθυνση. Στα πανεπιστήμια, οι τομείς της εκπαίδευσης εντάσσονται στις σχολές "Arts & Humanities". Βέβαια, ο δάσκαλος είναι ένας καλλιτέχνης κατα κάποιο τρόπο αλλά δεν ξεφεύγει απο τα humanities, την τριβή με τις κοινωνικές ομάδες.
Το πρόβλημα μου είναι οτι καθώς περνούν τα χρόνια, αυτή η φαντασμαγορία ξεθωριάζει και απο τη στιγμή που σηκώνομαι το πρωί και πρέπει να διορθώσω εκθέσεις ως τη στιγμή που θα κοιμηθώ το βραδυ και θα ανακαλώ με πόνο τι άκουσα όλες αυτές τις ώρες στην αίθουσα, ΣΙΧΤΙΡΙΖΩ.
Γιατί δεν δουλέυω με παιδιά αλλά κατα κύριο λόγο με σιχαμερα, κομπλεξικά, ομοφοβικά και εθνικιστικά σιχάματα που αφιερώνουν απεριόριστη ενέργεια στο πώς θα εξαπατήσουν, πως θα μειώσουν, πως θα ξεγλιστρίσουν απο τις ευθύνες τους, πως θα καταστρέψουν, πως θα πουλήσουν μούρη και πως θα καλύψουν τον κομπλεξισμό τους με επιθέσεις προς κάθε κατεύθυνση.
Και πάλι δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν με απασχολεί η έπίδοση των παιδιών αλλά η συμπεριφορά τους. Θεωρώ οτι η διδασκαλία ειναι 50% εκπαίδευση και 50% αγωγή. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτό που τείνει να γίνει κανόνας. Καθημερινά συναντώ μικρές ηλιαχτίδες, παιδιά ζωηρά και άταχτα που θα έλθουν διαβασμένα η αδιάβαστα, που θα κάνουν σκασιαρχείο για να πάνε να φάνε σουβλάκια και να ξεσκάσουν απο τον όλεθρο των φροντιστηρίων, παιδιά που θα με περπατήσουν ως το τρένο για να μη ειμαι μόνη στα σκότάδια, παιδιά που θα καπνίσουν η θα πιούν η θα γαμηθούν όχι για να πούν οτι το έκαναν αλλά γιατί ήθελαν να το δοκιμάσουν, παιδιά που θα πούν ξεκαρδιστικά ανέκδοτα στην τάξη παρότι θα μείνει πίσω η διδασκαλία του reported speech, παιδιά που παλεύουν με τα αγγλικά μολονότι ήλθαν στην Ελλάδα πρίν δύο χρόνια και ίσα που προλάβαν να αφομοιώσουν κάπως τα Ελληνικά, παιδιά που θα θελήσουν να μοιραστούν κάτι που μάθανε η κάτι που τους συνέβη μαζί μου γιατί θεωρούν απόλυτα λογικό το οτι θέλω και εγώ να μάθω απο αυτά.
Αλλά πλέον αυτά τα παιδιά είναι εξαιρέσεις σε κάθε τάξη και φωτεινά διαλλείματα στη μέρα μου. Γιατί κατα τ'αλλα συναντώ τόσο ρατσισμό, τόση ψευτομαγκιά, τόση ασέβεια προς άψυχα και έμψυχα που αναγκάζομαι να περνάω τη μισή μου μέρα ουρλιάζοντας. Φέτος έχω δεί παιδιά 8 χρονων να γδύνουν και να χτυπάνε έναν συμμαθητή τους ουρλιάζοντας "Μαλάκα Αλβανέ". Έχω δει παιδιά, δεύτερη γενιά μεταναστών να επιτίθενται ρατσιστικά σε παιδί που επίσης είναι δεύτερη γενιά μεταναστών αλλά δεν μπορεί "να το παίξει έλληνας" γιατί το χρώμα του προδίδει την καταγωγη του. Έχω δει παιδιά να σπάνε την πόρτα μιας αίθουσας "για να τη σπάσουν στη διευθύντρια".Έχω δει παιδιά να πετάνε "για πλάκα" μια γουρούνα πάνω σε έναν σκύλο που κοιμόταν αμέριμνος. Και είναι μόνο ένας μήνας που έχει ξεκινήσει η χρονιά.
Και έχω καταντήσει να σιχαίνομαι τη σκεψη οτι θα πάω στη δουλειά μου και θα αντικρίσω ανάμεσα στα αγαπημένα μου σκανταλιάρικα η geeky πρόσωπα και αυτά τα deadpans που με ατενίζουν γεμάτα περιφρόνηση η που, ακόμα χειρότερα, με αγνοούν πλήρως. Γιατί την ειρωνία και την περιφρόνηση και την αμφισβήτηση, τη δέχομαι και θεωρώ απολύτως φυσιολογικό το να την επιδεικνύουν σε αυτή την ηλικια προς οποιονδήποτε προσπαθήσει να τους ασκήσει κάποια εξουσία. Άκόμα και αυτόν που προσπαθεί να τους μάθει Αγγλικά. Αλλά η αδιαφορία με πονάει γιατί φανερώνει κενότητα. Αυτά τα παιδιά είναι dead inside και θεωρούν οτι όλοι, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι συμμαθητές, όλοι γύρω τους ειναι όντα ανάξια βλέμματος.
Όποτε το συζητώ αυτό το θέμα με κάποιον "εκτός του χώρου" μου υποδεικνύει πως πρέπει αυτό το θέμα να το συζητησω με τους γονεις αυτών των blood sucking zombies.΄Η αναζήτηση των γονέων ειναι μια νέα περιπέτεια. Γιατί συνήθως οι γονείς αύτών των παιδιών είναι:
α)η μηλιά απο την οποία έπεσε το μήλο και θεωρούν απόλυτα λογικό το οτι το παιδί τους προσέβαλλε ανεπανόρθωτα ένα άλλο παιδί γιατί, στην τελική, "δεν είπε ψέμματα το παιδί μου αφού αυτός που έβρισε είναι Αλβανός και ψιλομαλάκας"
β)επικίνδυνα μεγαλομανείς που θεωρούν οτι το παιδί τους είναι άμεμπτο, αποτέλεσμα άμωμου συλλήψεως και αριστούργημα θεικής έμπνευσης οπότε δεν έχει νόημα κάν να μπείς στη διαδικασία να τους εξηγήσεις οτι το αριστούργημα τους έμπηξε τα νύχια του στο χέρι μου όταν το βαθμολόγησα την έκθεση με 10/20
γ)άφαντοι. Θεωρώ οτι έχω περισσότερες πιθανότητες να συναντήσω ένα chupacabra δέκα το πρωί στην πλατεια Κάνιγγος απο το να εμφανιστεί ο γονιός του παιδιού που έβαλε φωτιά σε ένα σκύλο πριν ένα μήνα. Προφανώς ξέχασαν οτι κάποτε έσπειραν κάπου ένα πλάσμα και το παράτησαν στη μοίρα του.
δ)control freaks που προβάλλουν στο παιδί τους όλες τις καταπιεσμένες επιθυμίες τους, και τα ανεκπλήρωτα όνειρα τους, πάντα σε αγαστή σύμπνοια με ό,τι προστάζει για το μέλλον το Economist, το New York Times αλλά και το Cosmopolitan. Και μετά ακόμα και αν τους δείχνεις την σπασμένη πόρτα, αρνούνται να πιστέψουν αυτά που τους λές. Κρίνουν οτι όλα είναι μια σκευωρία.
Οπότε δεν ξέρω απο που να κρατηθώ. Δέν μπορώ να μιλήσω για πρόβλημα παιδικής παραβατικότητας αλλά για πρόβλημα αηδιαστικής συμπεριφοράς, αλαζονείας και ανεπίλυτων ψυχολογικών συμπλεγμάτων. Και δεν μπορώ να αναγνωρίσω και πολλά ελαφρυντικά γιατί ξέρω οτι δεν κάνω μάθημα σε παιδιά ακραία διαλυμένων η βίαιων οικογενειων που ο πατέρας τους είναι στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών και η μητέρα εκδίδεται. Κάνω μάθημα στα παιδιά αστικού περιβάλλοντος, μεγαλωμένα σε μονογονεικές η διευρυμένες οικογένειες, παιδιά που ζούν πάνω απο το όριο της πτώχειας αλλά και παιδιά με οικονομική άνεση. Δεν κάνω μάθημα σε παιδιά που ακολούθησαν κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά για να επιβιώσουν σε μια κοινωνία. Κάνω μάθημα σε παιδιά που κλέβουν γιατί βαριούνται, κοροιδεύουν γιατί κάποιος τα έπεισε οτι μπορούν και κάνουν κόλπα με τα υπερφτιαγμένα μηχανάκια τους δίπλα στην παιδική χαρά γιατί κανείς δεν τους δίδαξε να είναι υπεύθυνα. Bearing in mind the above-mentioned, I hate the human race.
"
I can't say I feel relieved or satisfied, just the opposite, I am crushed. Only my goal is reached: I know what I have to know; I have understood all that has happened to me since January. The Nausea has not left me and I don't believe it will leave me so soon; but I no longer have to bear it, it is no longer an illness or a passing fit: it is I." (Jean Paul Sartre, 1959: 170)
