Issue #3 - I Was Trying To Talk, But I Sounded Like a Racoon - by Anhell

Every now and then, you run up on one of those days when everything is in vain...a stone bummer from start to finish; and if you know what's good for you, on days like these you sort of hunker down in a safe corner and watch.
Hunter S. Thompson, Fear and Loathing in Las Vegas

Τελευταία έχω ένα θέμα με το χρόνο. Νιώθω οτι ο χρόνος με πιέζει ασφυκτικά να κάνω κάτι, να δράσω, να κυνηγήσω το στόχο μου. Υπο άλλας συνθήκας, κάτι τέτοιο θα με ενεργοποιούσε ευχάριστα, θα μου δημιουργούσε το περίφημο "δημιουργικό άγχος" και θα βρισκόμουν σε μια μεθυστικά εφευρετική φάση με το χρόνο να λειτουργεί σαν ένα παραισθησιογόνο stimulant.

Όχι τώρα όμως. Ο χρόνος με κάνει να ασφυκτιώ, με κυνηγάει και εγώ τρέχω προς τυχαίες κατευθύνσεις, χωρίς σχεδιασμό και πλάνα, με μόνη ελπίδα να τον ξεγελάσω λίγο.

Δεν είναι οτι έχω κάποια μορφή καταδιωκτικής μανίας. Φταίει απλά οτι ξεκίνησα τη ζωή μου πιστεύοντας οτι ο χρόνος είναι ένα απεριόριστο αγαθό που μου επιτρέπει να σχεδιάσω, να χαλαρώσω, να σβήσω ο,τι με πονάει. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα οτι δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Το πρόβλημα μου τώρα είναι οτι νιώθω οτι μπορεί να μην έχω όσο χρόνο ελπίζω και μετανιώνω διαρκώς για τις ευκαιρίες που αφήνω αναξιοποίητες. Επιπλέον, είμαι εντελώς διχασμένη γιατι απο τη μία νιώθω οτι πρέπει να στριμώξω όλα όσα θέλω να κάνω σε ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα και απο την άλλη βρίσκω συνέχεια τον εαυτό μου σε μια "sit back and watch" φάση. Φοβάμαι οτι οι μέρες και οι ευκαιρίες περνάνε απο μπροστά μου και εγώ κάθομαι και τις ατενίζω. Και το χειρότερο είναι οτι δεν ξέρω καν τι σκατά θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Οπότε δεν μπορώ να σχεδιάσω τίποτα. Και ο χρόνος κυλάει. And I just sit back and watch.