Cynical Diaries: Issue #4 - Hot Winters (No 2)

Μήπως αυτή η ζέστη είναι στο μυαλό μου; Καίγομαι να μάθω...

"Κύριε Αραβίδη;" ούτε καν σάλεψε

"Κύριε Αραβίδη, δεν με θυμάστε;" είπα με δυνατότερη φωνή σε κάθε κάλεσμα.

Ασάλευτος αλλά με ένα ζωγραφισμένο εκνευρισμό στο βλέμμα πλέον, προσπαθεί, γρήγορα, να γλιστρήσει έξω, στην επόμενη στάση, ανάμεσα απο τον απορημένο όχλο του συρμού. Μάταια... Οι επιβάτες θυμήθηκαν. Παραδόξως η λήθη υπερνικάται, που και που, από την ανάμνηση και, στην προκειμένη, ξυπνά μίσος. Όσοι δεν αντιδρούν ήταν οι ίδιοι που του χαμογέλασαν στο βαγόνι. Αυτοί που έγλειφαν το κωλοδάχτυλο των πραιτοριανών στη Ρώμη, οι ίδιοι που τσιμπουκώνουν, ούτε καν τον αυτοκράτορα τον ίδιο, αλλά του αυλικούς μήπως και τους ρίξουν κανένα ψίχουλο. Αυτοί οι ανεγκέφαλοι σκλάβοι ήταν και οι πρώτοι που βγήκαν από το βαγόνι, τρέχοντας σαν τα ποντίκια, κάνοντας το σταυρό τους, αφήνοντας πίσω στα σκυλιά τον άλλοτε ηγέτη τους, μόνο και αβοήθητο, στον μόνο ειλικρινή νομοθέτη. Κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη, αφού πριν ζήτησα στον κύριο αρουραίο ένα χαμογελάκι για το Fab Ink. Το σκουπίδι! Ούτε καν ένα μειδίαμα... Μόνο μια πνιχτή κραυγή, καθώς ένας παππούλης, γνώριμη φάτσα, του κάρφωνε ένα στυλό στα πλευρά. Απλοί, καθημερινοί, φιλήσυχοι, συνταξιούχοι, μαθητές, καθηγητές, χαρτογιακάδες, πάνκιδες, χαζογκόμενες, νοικοκυρές επιδόθηκαν σε λιντσάρισμα. Μέσα στο μετρό, εν κινήσει, μια κυριούλα κάπου στα 60, ανάμεσα σε λυγμούς, ούρλιαζε κάτι για τον γιο της ενώ κάρφωνε στον κύριο Αρσένιο μια περίτεχνη κλοτσιά στα αχαμνά. Και οι φουσκωτοί του; Πούλο μαζί με τους μικροαστούς κωλογλύφτες. Και ο John Lurie να παίζει με τα αυτιά μου στο Voice of Chunk. Είχα την εικόνα...

-Πρωτοσελιδάκι Burt...

-Ό,τι μπορούμε κάνουμε, μάνα μου. Πολύ gore όμως, ε;

-Ρε μας δουλεύεις; Καύλα ήταν η φωτό! Αγωνία, αίμα και τρελό action ρε! Που στο διάολο τον πήρες χαμπάρι;

-Λες να βρέθηκα τυχαία στο ίδιο βαγόνι; Έχω κι εγώ τα τσιράκια μου, τόσα χρόνια στο δρόμο. Βασικά του το χρωστούσα του πούστη. Εξαιτίας του την έβγαλα 2 βδομάδες στα υπόγεια της ΓΑΔΑ. Θυμάσαι το σκάνδαλο με το εμπόριο βρεφών για το Newsweek; Οπότε 1-2 στις καθυστερήσεις...

-Λες να μην θυμάμαι; Κατούραγα αίμα κανένα μήνα...

Burt, αν μου ξεθάψεις κι άλλους θα σε κάνω μάγκα. Θεματάρα μυρίζομαι πάλι.

-Μη σε νοιάζει και ξέρω που φωλιάζουν, boss. Πάμε για κανένα μπυρόνι;

-Διάβασε πρώτα το κειμενάκι και πες μου. Μικρό είναι. Δεν θέλει και πολλά λόγια μετά από τέτοια εικόνα...

"Είναι οι θύμησες αλλόκοτες και σκάρτες - του Κύρου Ρασιόνι"

Νεκρός από ξυλοδαρμό, μέρα μεσημέρι, στο μετρό της Αθήνας; Welcome to post-war Athens! Δεν θα κλάψει κανείς για το τομάρι τους αλλά το λιντσάρισμα νόμιζα πως είχε εκλείψει ως είδος δημοσίου "διαλόγου". Σοκ; Απο που κι ως που; Απλά η διαδικασία θυμίζει λίγο far west (οι παλαιότεροι θυμούνται την πίσσα και τα πούπουλα), αν και το ιατροδικαστικό πόρισμα μιλά ακόμα και για δαγκωνιές στην καρωτίδα του θύματος, κάτι που παραπέμπει σε ταινία που διένειμε η New Star, δεκαετίας '80 με zombies και νεκροζώντανους. Μήπως είμαστε κτήνη κατά βάθος; Ευτυχώς! Άλλος ένας λοιπόν στη λίστα...

Ένα μικρό βιογραφικό του μακαρίτη:

Αρσένιος Αραβίδης του Παντελεήμωνα, ετών 65

Διετέλεσε αρχηγός της Αστυνομίας και μετέπειτα Υπουργός Εσωτερικού Ελέγχου κατά την κυβέρνηση της Χούντας Αρχαγγέλου

Κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, εμπλοκή στις υποθέσεις εμπορίας βρεφών του 2013 και 2015, για ηθική αυτουργία στη μαζική δολοφονία των εικοσιτριών φοιτητών με την πυρκαγιά της Νομικής Σχολής το 2012, για τους θανάτους κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αυλώνα και άλλες σαραντατρείς κατηγορίες εναντίον του. Η μεταπολιτευτική κυβέρνηση τον άφησε ελεύθερο μετά από μόλις 2 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας σε δημόσια έργα και φυσικά με την γνωστή, παχυλή συνεργασία - ρουφιάνεμα. Επιτέλους δικαιοσύνη(;) Τελικά οι θύμησες είναι αλλόκοτες, και μερικές φορές όχι και τόσο σκάρτες, παραφράζοντας τον στιχουργό...

Κύρο; Μπύρα!

την επόμενη Πέμπτη "Bar Fever, Part 1"