Issue #4 - Sick - by Failure Cult

Έστω ότι έχεις εκπονήσει κάποιου είδους κείμενο, βασισμένο σε κάποιου είδους έρευνα. Τεκμηριωμένα όλα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, τα γεγονότα έχουν καταγραφεί, η υπογραφή σου φαίνεται φαρδιά πλατιά στο τέλος του συγγράμματος. Ο κόσμος γουστάρει. Ορθώς, βασικά. Δεδομένης της ενασχόλησής σου, επιδερμικά έστω, με την τέχνη γενικότερα, η έρευνα έχει να κάνει μ' αυτή. Έχεις χώσει μέσα και κάμποσα στοιχεία από το όλο των ανθρώπινων σχέσεων και το πόνημά σου αγγίζει τα όρια του μεγαλειώδους. Είσαι ευχαριστημένος.

Ταυτόχρονα διαβάζεις, αναμένοντας κάποιου είδους αντίκτυπο, να γαμήσεις μια γκόμενα μετά από όλο αυτό, αν μη τι άλλο. Το ότι η πολυπόθητη επιβράβευση δεν έρχεται ποτέ δε σε παραξενεύει, δεν το 'κανες γι' αυτό άλλωστε, παρόλα αυτά περιμένεις... Τι, Την αναγνώριση; Κάτι, μικρή σημασία έχει.

Μες στα σακιά αναγνωσμάτων, θέσεων, απόψεων που συγκεντρώνεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου, πέφτει στα χέρια σου η ατακοσφάχτρα γραφή ενός μαλακισμένου εντεχνά, ο οποίος αναφέρεται στη σύγχρονη τραγουδοποιία σαν να 'ναι σε φάση "επιπλοποιία", κάτι τέτοιο. Σαν ο καρπός αυθορμήτου έκφρασης να εξισώνεται αυτόματα με την κατασκευή μιας καρέκλας. Δε σε χαλάει. Από τη στιγμή και μετά που μια καρέκλα μπορεί να είναι τέχνη, ομοίως και μία τέχνη μπορεί να είναι καρέκλα.

Υπάρχει κάπου "λάθος" σε όλο αυτό; Δεν ξέρω. Δε θεωρώ ότι ο καρπός της σκέψης μου βάλλεται από κανένα, δε θεωρώ ότι απειλούμαι, δε βλέπω κανένα ανταγωνιστικά, είμαι ο καλύτερος σ' αυτό που κάνω, κι αυτό είναι τίποτα απολύτως, κανείς δεν μπορεί να πράξει το απόλυτο μηδέν αποτελεσματικότερα από 'μένα, δεν υπάρχει κενό στο απόλυτο κενό. Η απόλυτη μετριότητα που παράγω με πολύ αγάπη, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το έργο κάποιου "καλλιτέχνη" που παρήγαγε το κατιτίς του με τα τρία γνωστά βήματα και μάλιστα μεγάλο μέρος του συνόλου φρόντισε να αναγνωρίσει τον κόπο του, την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλλε να ακολουθήσει την πεπατημένη, όπως τόσοι άλλοι πριν απ' αυτόν... Χίλια μπράβο στο μαλάκα και στους ομοίους του, τον αφήνω να βασανίζεται εργαζόμενος σκληρά, λοιπόν, παραμένοντας ένα τίποτα σε, ομολογουμένως, ωραίο περιτύλιγμα...