Issue #2 - Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σκιάχτρο - by Failure Cult

Ρε, ήταν αυτός ο τύπος που επισκεπτόμουν συχνά πυκνά, ο οποίος ήταν μόνιμα πασαλειμμένος με καφέ μπογιά, τουλάχιστον νομίζω ότι ήταν μπογιά, καθόταν πάντα στη στάση του λωτού και σνίφαρε ξεραμένο αίμα από ένα καθρεφτάκι... Υπάρχει ρε, αλήθεια, ήταν απίστευτα φιλόξενος, κι ας μη σηκώθηκε ποτέ να μου προσφέρει κάτι, καλύτερα κιόλας, δεν έχω ιδέα γιατί την είχε δει έτσι, φαντάζομαι πασαλειβόταν μόλις μ' άκουγε να κατεβαίνω τις σκάλες, μετά θρονιαζόταν και έπαιρνε το πρωινό του, για να με φρικάρει και μόνο...

Παρά το απολύτως σιχαμένο της εμφάνισης του, είχε το πιο καθησυχαστικό βλέμμα που υπάρχει, για κάποιο λόγο τα μάτια του κατάφερναν να εκκρίνουν ειλικρίνεια και θετικές σκέψεις... Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Κι είχε να σου πει τις πιο γαμάτες ιστορίες... Ήταν μπάρμπας ρε, είχαν δει πολλά τα μάτια του... Έτρεχε σε κάτι Ινδίες, κάτι Αφρικές, είχε δει πολύ χαρά ο πούτσος του, όχι πρόσφατα, ποια θα του καθόταν έτσι πως ήταν; Ας είμαστε ρεαλιστές εδώ, όσο και να τον γουστάρω, εντάξει, το άτομο ήταν αλλού...
Αυτός ο τύπος, λοιπόν, την τελευταία φορά που πέρασα απ' το σπίτι του, μου φάνηκε ανήσυχος... Δεν ξέρω ρε, δεν ήταν στα καλά του. Πάλι στην ίδια θέση καθόταν, πάλι μες στο σκατόχρωμα, πάλι ρούφαγε σωματικά υγρά σε σκόνη. Αράζω πάντα πέντε μέτρα μακρυά του, το ίδιο έκανα και τότε... Βασικά, γύρισε, με κοίταξε και μου πέταξε ένα: "Ρε μαλάκα, για τον πούτσο δεν είναι η φάση;"... "Ποια φάση;" του κάνω... "Ο κόσμος ρε... Δεν είναι τελείως για τον πούτσο;"... "Ο κόσμος είναι βουτηγμένος στα σκατά, θείο" αποκρίθηκα και ο έτσι ψόφησε στα γέλια... Γαμήθηκε μιλάμε... Παραλίγο ν' αλλάξει και στάση καθίσματος, τόσο πολύ... Γάματα, πρώτη φορά τον έβλεπα να γελάει βασικά...
Μετά από δυο μέρες τον βρήκε η γειτόνισσα κρεμασμένο απ' τα έντερα του σκύλου του...
Τι;
Ξέχασα να αναφέρω ότι είχε σκύλο;