Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Issue #2 - ΘΡΒΣ - by "The Burt"

Δύσκολη μέρα. Επιτέλους θα κλείσω τα μάτια μου, ίσως και να κοιμηθώ όσο έχει σκοτάδι ακόμα. Λίγη τηλεόραση για την αποβλάκωση, η ένταση χαμηλά ίσα ίσα να διακρίνεις συνοχές ήχων. Όταν πλέον τα μάτια γράφουν no vacancy ενστικτωδώς πατάω το off... Ησυχία επιτέλους, ακόμα και από αυτόν τον πούστη το δρόμο που μισώ. Επιτέλους, θα κοιμηθώ. 3:40 π.μ. .

Ησυχία; Noooo sir! Δεν υφίσταται κάτι τέτοιο εν έτη 2010. Το ψυγείο μισεί τον ύπνο σου και όλο το βράδυ δημιουργεί αυτόν τον παγερό βόμβο που αν τον παρατηρήσεις πιστεύεις ότι το No Frost πρόγραμμα σου ψέλνει, σε μορφή μάντρα, το τελευταίο αντίο ως άλλος σαμάνος. Το PC σου που κατεβάζει torrents αγκομαχά όλο το βράδυ, ανταπαντώντας στον No Frost Σαμάνο της κουζίνας με την δική του βεδική επανάληψη, προσθέτοντας τουβλάκια στον υποχθόνιο wall of sound ενώ ο σκληρός σου δίσκος αναλαμβάνει χρέη δεύτερου στην μηχανική πολυφωνία. Τα ρολόγια συνθέτουν την αυτιστική επανάληψη με κάθε χτύπο του δείκτη των δευτερολέπτων, χαρίζοντας αυτό το δυσβάσταχτο άγχος στο στήθος, σαν να σε καταπλακώνουν ντουβάρια στα συντρίμμια τις Ρικομέξ ενώ πιστεύεις πως απο στιγμή σε στιγμή θα σε βγάλει η ΕΜΑΚ, αυτή την πίεση που δημιουργεί το πέρασμα του χρόνου. Τα λαστιχάκια στις βρύσες αλλάζουν σπάνια, το καζανάκι τρέχει και νιώθεις την υγρασία, που στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος σου ο ιδρώτας, να σε πνίγει ως ένας άλλος Ισμαήλ, περιμένοντας την Λευκή Φάλαινα να χτυπήσει την καρίνα του Pequod

Και φυσικά υπάρχει η φωνή απ΄τα έγκατα του σπιτιού σου...
Μερικές φορές ορκίζομαι πως οι τοίχοι μου μιλούν. Έχω ακούσει άπειρες φορές το όνομά μου μέσα στα σκοτάδια από μια συριχτή, μακρόσυρτη, σιγανή, γάμα τα ανατριχιαστική φωνή. Μικρός χεζόμουν πάνω μου όταν έμενα μόνος στο σπίτι και ο λόγος ήταν και είναι αυτή η ανεπαίσθητη φωνούλα (και φυσικά ο κοντόχοντρος νάνος που κρύβεται στα ντουλάπια με τα παπλώματα). Χρόνια πολλά πέρασαν, με τον εγκέφαλο μου να προσπαθεί να αποβάλει αυτό τον ήχο που ταλάνιζε τη μνήμη μου και έκανε overdub κάθε τι κακό είχα ακούσει στην ζωή μου, αλλά μάταια. Ώσπου διαπίστωσα ότι η πηγή του κακού δεν ήταν μικρές, σκελετωμένες νεράιδες, ούτε δαιμόνια που θέλουν να μου πάρουν τσιμπούκια για να με θέλξουν στο πυρ το εξώτερον. Είναι οι πρίζες που ουρλιάζουν για εκτόνωση. Ουρλιάζουν όλη μέρα, κάθε μέρα όλο τον χρόνο εκτός από τις ώρες που υπάρχει διακοπή ρεύματος. Τώρα πλέον δεν κινδυνεύεις από λάμιες και βρικόλακες αλλά από την εισβολή των ηλεκτρονίων στον εγκέφαλο σου, γεννώντας αυτή την αμαρτωλή ανάγκη να κλείσεις τον γενικό για να δεις όνειρα. Εγώ τουλάχιστον...

Αφουγκράσου την υποτιθέμενη σιωπή του καβουκιού σου και θυμήσου ποιός είναι ο εχθρός του Μορφέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου