Don't You Want Me?

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στις "σχέσεις". Το 'χεις καταλάβει, φαντάζομαι... Καλά, δε μου 'τυχε και τίποτα συγκλονιστικό. Εκτός από το μαλάκα τον Παγκρατιώτη. Γάμησέ τα, μας χώρισε η ζωή, χαχαχαχα. Ή όχι ακριβώς. Εγώ μας χώρισα, βασικά. 

Κοίτα, τον ξέρω πεντακόσια χρόνια κοντά, 'ντάξει; Κατάφερα να χτίσω μια σχέση βασισμένη στην ανειλικρίνεια και το χάος. Δεν μπόρεσα ποτέ να βασιστώ πάνω του. Ποτέ. Ποιος θα με κατηγορούσε ρε; Ο άνθρωπος είναι μεγάλος loser ρε συ.
Στην αρχή ξεκίνησα με μικρά ψεματάκια του τύπου "βεβαίως και έχω γίνει κώλος πενήντα χιλιάδες φορές στη ζωή μου, βεβαίως και τώρα είμαι straight edge, βεβαίως, βεβαίως, βεβαίως...". Στα πλαίσια του "ταιριάζουμε απίστευτα ας προικίσουμε την ανθρωπότητα με τα παιδιά μας".  Ξέρεις μωρέ. Όλα στην αιώνια προσπάθεια του Fitting In. Μαλακίες...
Και ξέρεις έτσι; Άμα ξεκινήσει κάτι τόσο χάλια, έτσι θα συνεχίσει κιόλας. Είμαι στη δουλειά (είμαι με το γκόμενο), ήμουν στη δουλειά (κοιμόμουν στο γκόμενο), θα κάτσω μέσα σήμερα (θα βγω, αλλά καλύτερα να μην έρθεις), κατέβηκα στην πορεία (μπεκρόπινα σε ένα κωλοχανίο), καθάριζα στης μάνας μου (έριξα το παιδί σου). Την είδα τέχνη τη φάση. Έκανα τη σχέση λογοτεχνία. Μαλακία; Μπορεί... Κοίτα, σου είπα, δεν είναι άνθρωπος να στηριχτείς πάνω του. 
Από τότε προσπαθώ να στήσω κάτι ειλικρινές στη ζωή μου, αλλά δε γίνεται. Αυτές οι καταγεγραμμένες συζητήσεις μας με βοηθάνε, σοβαρά σου μιλάω. Αισθάνομαι λίγο πιο "ελαφριά" κάθε φορά που φεύγεις. Ψυχοθεραπεία, ξέρω 'γω. Τσάμπα ψυχοθεραπεία, ακόμα καλύτερα.  
Τέλος πάντων, κάπως έτσι πήγε με τον τύπο και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Αυτός στο παλιοδιαμέρισμά του κι εγώ στο δικό μου. Κόλλησες με το παιδί ε; Χαχαχαχαχα. Μπορεί να λέω κι αλήθεια, γιατί;

A thing from the Past...

Heaven is a Place on Earth...

Καιρό είχες να περάσεις. Νόμιζα πως με είχες ξεχάσει... Δεν παραπονιέμαι, απλά ξέρεις... Τον περισσότερο χρόνο τον περνάω μόνη μου και οι επισκέψεις σου είναι ευχάριστο διάλειμμα... Δεν είμαι καλά, αυτή είναι η αλήθεια. Σκέφτομαι να φύγω. Ναι, κι εγώ. Έχει καταντήσει αστείο, σα μαλακορεφραίν από κανά σκυλάδικο "θέλω να φύγωωωω, να πάω έξωωωωωωωω" ΧΑχαΧΑΧαΧΑΧαχΑ. Δουλεύω ρε, δεν είναι αυτό το θέμα, ούτε τα φράγκα. Ποτέ δεν ήταν τα φράγκα. Θα ακουστεί γελοίο... Έχει να κάνει με τη σχέση των ανθρώπων μέσα στο χάλι. το πως το αντιμετωπίζουν. Στην παρούσα φάση δεν το αντιμετωπίζουν. Τόσο απλά. Και από το να βλέπω ένα μάτσο άτομα που αγαπώ να καταστρέφονται γιατί δεν έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον με θλίβει. Και είμαι μικρή για να θλίβομαι, με καταλαβαίνεις; 
Γι' αυτό λέω να πάω κάπου αλλού. Δεν ξέρω ρε, αλλού. Μακριά. Πάω να σκαρφαλώσω σε καμιά βουνοκορφή, πάω Νέα Υόρκη, δεν ξέρω ρε. Θέλω να πάω κάπου αλλού, αυτό είναι όλο. Με καταλαβαίνεις; Πες μου ότι με καταλαβαίνεις...
Εντάξει, το ξέρω ότι ξεφεύγει η σημερινή από τις συζητήσεις μας, μπορεί και να μην έχει λογοτεχνικό ενδιαφέρον, αλλά ήθελα να τα πω σε κάποιον και τελευταία νομίζω ότι μόνο εσύ θα καθίσεις να με ακούσεις... Απαίσιο δεν είναι; Σε κουβαλάω κάθε φορά και σου υπόσχομαι εμπειρίες. Τέχνη. Και σήμερα; Σήμερα αρχίδια.
Σου είπα που τις προάλλες είδα στο Μετρό αυτό τον πρώτο νικητή του Big Brother; Πως το λέγανε ρε; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Ρε μαλάκα, ο τύπος είχε κερδίσει τόσα φράγκα και κυκλοφορούσε με το Μετρό... Το καταλαβαίνεις;

Issue #12 -Είμαστε στο τελευταίο οδόφραγμα...- by Burt Salami

Είμαστε στο τελευταίο οδόφραγμα καθώς η πόλη ξεφλουδίζει. Ξεφλουδίζει και αποσαρθρώνεται μέχρι να φανεί κόκκαλο, και μετά σου σκάει η μπόχα από τα χημικά που αποτελούν τον πυρήνα της. Σάπιος πυρήνας, γεμάτος βρόμικα χέρια να γυρίζουν τους τροχούς  ενός γιγάντιου τόρνου, που προκαλεί σεισμούς στην επιφάνεια καθώς αλλάζει την υφή του φλοιού. Και οι ρωγμές που ανοίγονται απελευθερώνουν αρπακτικά με μεγάλα, μαύρα νύχια και άδεια κεφάλια, που μόνο τους μέλημα είναι η απαγωγή. Απαγάγουν ανθρώπους, λέει, χωρίς διακρίσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους τραβούν κάτω, εκεί που ζουν και αυτοί, μηχανικά, ίσα - ίσα για να δουν πως είναι η ζωή στα χαμηλά. Με τον καιρό το θύμα αγκαλιάζεται απο την ντροπή του, και ως άλλο βρέφος βυζαίνει αξιοπρέπεια απο τα στήθη της μήπως και γλυτώσει το δέρμα του τουλάχιστον.
 Και κάπου εκεί, δίπλα στις χαραματιές του δρόμου, βρίσκομαι εγώ, πεσμένος με τα μούτρα. Με μια τρύπα απο γη στο κεφάλι, δακρυσμένα μάτια και ένα σώμα - χάρτη, με το Χ του θησαυρού στα χέρια μου μέσα σε ένα άψυχο, σαν κι εμένα πια, μηχάνημα. Όλα αυτά για μια ιδέα.  Μακάβριο θέαμα, "Τα ήθελε ο κώλος του"...

Και ξύπνησα, κάθιδρος , μέσα Σεπτέμβρη

Issue #10 - Sowing the Seeds of Love... - by Failure Cult

Τα καλοκαίρια με πιάνουν αυτά. Είναι η εποχή που κάθε αρσενικός, όσο συνεσταλμένος και τρυφερός και να είναι, με δυο ποτά μετατρέπεται στον αηδιαστικότερο Greek Lover που 'χεις δει στη ζωή σου. Γεγονός... 
Δε μ' αρέσουν τα καλοκαίρια. Κλείνομαι μες στο σπίτι και αράζω, ούτε μπάνια, ούτε μαλακίες. Εκεί, να λιώνω στη ζέστη με μπύρα και τσιγάρο. Τα Σαββατοκύριακα που δε δουλεύω τουλάχιστον. Αυτός; Αυτός τα κάνει τα μπανάκια του. Φορτώνεται σε κάποιον μ' αμάξι και πάει. Γιατί, έχει να κάνει και τίποτα άλλο; Η επανάστα αράζει σε περιόδους ηλιοφάνειας.
Έχω σχεδιάσει τα σημαντικότερα έργα μου καλοκαίρι. Κυριακές πρωί, κλειστά παράθυρα, εγώ και τα πινέλα μου. Μαλάκα, δεν μπορώ να μιλάω συνέχεια για γκόμενους και γαμήσια, τι θες τώρα; Μη γελάς ρε...
Δες αυτό εδώ πέρα. Πώς σου φαίνεται; Είμαι περήφανη γι' αυτό. Δε δίνω τίποτα στη θεία ρε. Χέσε με με την ξεφτιλισμένη. Κάπου θα γαμιέται με κανέναν επί πληρωμή, χέστηκα.  Αυτή θα τον πλερώνει ρε, αχαχαχαχαχαχαχα... 
Εσύ τι λες; Φυσικά και το 'χω σκεφτεί, αλλά θα μπορούσε ποτέ να είναι αυτή το μέσο να κάνω καριέρα; Γάμα την τέχνη, γάμα τα φράγκα, δε μ' ενδιαφέρει. Ναι ρε, στη σκατοδουλειά πρωί-βράδυ, φτάνει να διατηρώ την αυτάρκειά μου. Δε με νοιάζει πως το βλέπεις. Ας αναγνωριστώ μετά το θάνατο μου, τι να κάνουμε τώρα... Ούτε η πρώτη θα είμαι ούτε η τελευταία...  

Issue #9 - People are people... - by Failure Cult

Είχα αναλάβει την κομμωτική στη φάση. Τρελή διάκριση. Μην το γελάς ρε. Για πάνκηδες μιλάμε, έχουν τα "θέλω" τους κι αυτοί. Είχα μηχανή ρε, σιγά μην έβαζα ψαλίδι, είπαμε, έχουμε ένα ταλέντο, μην το γαμήσουμε κιόλας.
Έσκαγαν κατά δεκάδες στο σπίτι μου , οι γονείς μου είχαν φρικάρει, και φεύγοντας άφηναν άδεια μπουκάλια και τρίχες, βεβαίως... Είχα φτιάξει σε ένα τύπο μια μυθική μοϊκάνα. Ένα μέτρο ρε, χωρίς μαλακίες. Ναι ρε, είμαι περήφανη, είναι γελοίο, το ξέρω, αλλά γουστάρω. Σε ένα χώρο που το "άτομο" ως έννοια χάνεται, εγώ είχα μια ιδιότητα. Μια χρησιμότητα αν θες. 
Δεν έλειπαν και οι μαλάκες. Υπάρχουν πάντα αυτοί που είτε φτιάχνεις περμανάντ είτε δένεις τζίβες, θα σε βλέπουν σαν το "κομμωτριάκι". Ενας τύπος ειδικά... Ρε κάτι ζώα... Σου λέω ρε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα χέρια του μακρυά απ' τον κώλο μου. Σιγά τον κώλο ρε, πλάκα μου κάνεις; Του 'σκισα το φρύδι με τη μηχανή.
Σκάει κι ένας άλλος, τζιβάτος, crust φάση, ο οποίος αρχίζει να μου λέει κάτι μπούρδες για "αυτοδιάθεση του σώματος", για "ελευθεριακή κατάσταση στον έρωτα" και λοιπά και του κάνω "ρε φίλε, ήρθες να κουρευτείς ή να γαμήσεις;". Κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα κι έφυγε... Ναι ρε, πάντα ήμουν τόσο επιθετική. Δεν καταλαβαίνουν τα μοσχάρια ρε. Τους βγάζεις τα ρούχα και με τι μένεις; Με ένα ακόμα πούτσο. Δεν πα να 'ναι ο άλλος ο πιο προχώ ανάρχας, στο τέλος της μέρας ένα μουνί θέλει κι αυτός...
Κόντεψα να κάνω παρθενοραφή όσο καιρό ήμουν εκεί. Ντεκαυλέ φάση όλοι τους. Όσο όμορφοι, μορφωμένοι, έξυπνοι και να ήταν, είχαν ξεχάσει πως να είναι γήινοι... Εντάξει, είχα μια περιπετειούλα με έναν απ' αυτούς... Άστα, θα στα πω άλλη φορά...

Issue #8 - Take my breath away... - by Failure Cult

Σε μια πορεία τον είχα γνωρίσει. Που να 'ξερα τότε ρε; Ψηλός, μαυροντυμένος, καύλα με δύο πόδια σου λέω. Και η φωνή του... Το βλέμμα του... Ρε είχε μια "ένταση" όλο του το είναι σε φάση. Τι σου λέω κι εσένα. Άστα... Περπατούσαμε δίπλα δίπλα μέχρι την Πρεσβεία, δεν τον ήξερα, εκεί απ' έξω, που λες, μου 'πιασε την κουβέντα. Ε ναι ρε, όλοι για τα μαλλιά με ρωτούσαν πρώτα...

Κοίτα, αν η φάση έπαιζε σε μπαρ θα του 'ριχνα άκυρο, αλλά εκεί μέσα, δεν ξέρω ρε, για μια στιγμή, έτσι μέσα στο πλήθος όπως ήμασταν, αισθάνθηκα ότι μείναμε μόνοι. Ε, γάμησέ με ρε, κάποια πράγματα δεν ελέγχονται ούτε τα σκέφτεσαι "εκείνη" την ώρα.
Ξαναβρεθήκαμε την ίδια βδομάδα. Δυο μας φάση. Να τα πούμε και καλά. Τα πολιτικά μας. Βρεθήκαμε σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να βγάζουμε τα μάτια μας. Νταξ, μέτριος ο δικός σου, αλλά πολύ ωραίος γκόμενος για να μην τον ξανατσεκάρεις.
Δεν ξέρω πως έγινε ρε. Τον ερωτεύτηκα. Αυτή η ένταση που σου είπα και πριν. Σε ξενοδοχεία και στ' αμάξι του τη βγάζαμε. Όχι, δεν είχα υποψιαστεί τίποτα. Μου το 'πε ο ίδιος ρε...
Είχε γυρίσει μια μέρα τελείως πτώμα απ' τη δουλειά... Έπινα καφέ στα Εξάθλεια. Και τότε μου το ξεφούρνισε. "Μαρία, είμαι μπάτσος"... Μπάτσος... Μπάτσος, ρε μαλάκα. Πως λες να αισθάνθηκα; Τα είδα όλα. Τόσο βρωμόξυλο είχα φάει, κι εγώ και κάμποσοι γνωστοί μου και βρέθηκα να βγάζω τα μάτια μου με ένα από δαύτους. Έφυγα μετά από κανα πεντάλεπτο σιωπής...
Τις επόμενες μέρες με έπαιρνε τηλέφωνα, με ζήτησε κι απ' τη μάνα μου μια φορά, ρε δεν ήξερα τι σκατά να σκεφτώ. Προσπαθούσα να ελαφρύνω την κατάσταση λέγοντας στον εαυτό μου, ότι, νταξ, σε πορεία είχαμε γνωριστεί, παίζει και να ήταν εκεί ως αγωνιζόμενος, όχι ως ρουφιάνος. Ότι μπορεί να ήταν από τους καλούς, αυτούς που δε βαράνε, μόνο που δεν υπάρχουν τέτοιοι... Του μίλησα σε κάποια φάση και του ζήτησα να βρεθούμε...
Ξενοδοχείο, γαμήσι, κλάμα της πουτάνας, τον γούσταρα ρε... Όταν τελειώσαμε, σηκώθηκε μ' ένα πελώριο χαμόγελο, έβαλε πρόχειρα τις μπότες του και πήγε τουαλέτα... Βγαίνοντας, του είπα ότι έκαναν ένα περίεργο "τακ, τακ" σα να 'χε κολλήσει ένα πετραδάκι. "Για να δω.. Καλά λες"... Τσέκαρε και αφαίρεσε ένα δόντι... Ναι, δόντι. "Χα, χα, ήμουν δουλειά πριν έρθω...". Αυτό είπε ο μαλάκας... Εκσφενδόνισα ένα ποτήρι προς το μέρος του. Έγινε κομμάτια λίγο πάνω από το κεφάλι του. Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ευτυχώς γι' αυτόν...  

Issue #7 - Addicted To Love... - by Failure Cult

Ναι, νομίζω είναι καλή στιγμή να μιλήσουμε γι' αυτόν... Πήγα κι απ' το σπίτι του χτες. Δεν ήταν και πολύ καλά. Δεν είναι ότι δεν τον έχω ξαναδεί έτσι, αλλά ξέρεις... Τον νοιάζομαι, πως να το κάνουμε...
Τον ξέρω από το φοιτηταριό. Ήμαστε οι δύο τύποι στη γωνία του κυλικείου που κανείς δεν ενδιαφερόταν να γνωρίσει. Κουλτουριάρηδες, αλλά τίποτα στην εμφάνισή μας δεν πρόδιδε κάτι τέτοιο. Ακόμα μας έντυναν οι μανάδες μας. Με τα πολλά συστηθήκαμε ο ένας στον άλλο. Σε ένα χρόνο μέσα είχαμε αλλάξει καμιά δεκαριά χρώματα στα μαλλιά μας, διευρύναμε τον κύκλο μας με περισσότερους πανκς, καταλήψεις, συζητήσεις, συγκρούσεις με τους μπάτσους, συναυλίες, τσαμπουκάδες, όλα... Για ένα διάστημα μου φαινόταν ότι ζούσαμε ακριβώς την ίδια ζωή, μετεφρασμένη ειδικά για κάθε φύλο. Ώσπου μια μέρα όλα αυτά σταμάτησαν.
Είναι η πουτάνα η ζωή, που σε αναγκάζει να πάρεις διαφορετικό δρόμο. Χρειάστηκε να βρω δουλειά, αυτός όχι. Ματσωμένοι γονείς και τα σχετικά. Εγώ έτρωγα τη μέρα μου πίσω από το ταμείο ενός εστιατορίου στα Ιλίσια, αυτός στο μαλακοϋπόγειο στο Παγκράτι. Περνούσα πάντα μετά το σχόλασμα, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε και πολλά να πούμε πια. Εγώ γκρίνιαζα για χαμηλούς μισθούς, απάνθρωπα ωράρια κι αυτός γιατί δεν είχε φράγκα ν' αγοράσει δίσκους. Λες και ένα τηλεφώνημα στους δικούς του δε θα μπορούσε να διορθώσει την κατάστασή του. Αηδίασα, να σου πω την αλήθεια. Κι έτσι άρχισα να ξεκόβω σταδιακά.

Ξαναβρεθήκαμε ναι. Σε φάση που ήμουν τελείως χάλια. Και τότε έγινε η μαλακία. Πηδηχτήκαμε. Ναι ρε, μαλάκα. Και ήταν σαν να το κάναμε χρόνια. Πάλευα για χυδαιότητα και μου 'δινε τρυφερότητα. Τεράστιο λάθος. Όλο αυτό. Οι αντιδράσεις συγκεκριμένες, κάθε άγγιγμα ήταν χρόνια, ήταν στιγμές. Με καταλαβαίνεις; Είχαμε χτίσει ένα κάτι, σαφώς και κρυβόταν... Χμμμμ... Ο έρωτας κάπου, ξέρω 'γω, φιλία αγοριού - κοριτσιού χωρίς καλυμμένη καύλα δεν υπάρχει, μη λέμε και μαλακίες, απλά αυτό δεν - έπρεπε - να γίνει. Αλλά έγινε. Και, για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, τα πράγματα μπήκαν σε μία θέση. Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου έψαχνα με μανία το λάθος και δεν το έβρισκα. Αλλά αυτό το πρέπει έπεσε σα βράχος στα κεφάλια μας και μας γάμησε τελείως...

Ακόμα συναντιόμαστε, ακόμα φιλιόμαστε στο στόμα, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτή η επαφή μας χρειάζεται. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί και ο ένας για τον άλλο. Μαζί, χωρίς να είμαστε μαζί. Μην το ψάχνεις, δε βγάζεις άκρη. Σου είπα ότι του πρότεινα να 'ρθει να μείνει εδώ; Ναι, δε φεύγει αυτός από 'κει μέσα. Χαχαχαχαχαχαχαχαχα, ακόμα μου τρώει τα λεφτά ρε, δεν αλλάζουν αυτά, χαχαχαχαχαχαχα... Πρέπει να φύγεις ε; Καλά, έλα ξανά όποτε μπορείς, εδώ θα είμαι...

Issue #6 - Notorious... - by Failure Cult

Η μοναδική φορά που κρέμασα κάτι δικό μου, ή μάλλον αρκετά από δαύτα, ήταν πριν από καμία δεκαριά χρόνια σ' αυτή την γκαλερί της θείας μου. Με μέσο γίνονται αυτές οι δουλειές, φίλος, άσε τα ζώα να λένε τα δικά τους.

Δεν είχες έρθει, ε; Δεν εκπλήσσομαι, δεν το 'χα πει σε κανένα από τον κύκλο μου. Ε, ναι ρε, το ήξερε αυτός, αλλά ξενέρωνε με τις τσαμπέ ουισκάρες στην είσοδο και, αν και έφτασε μέχρι εκεί, δεν έκανε τον κόπο να μπει. Straight edge και μαλακίες. Με τα κοστούμια που κυκλοφορούσαν μέσα ξέρναγε ρε, άστονα να λέει.

Σκάσανε διάφοροι. Κοίτα, τότε ήταν τρομακτική αποκάλυψη για τους αριστοβλάχικους κύκλους της Αθήνας η έκθεση από ένα πανκοκόριτσο απ' τους δρόμους που δεν τολμούσαν να πατήσουν το λουστρίνι τους. Σιγά να μην τους έλεγε ότι ήταν θεία μου, πας καλά; Και να χαλάσει το μυστήριο; Ούτε καν. Με τσεκάρανε με την άκρη του ματιού τους, καπνίζοντας τις πουράκλες τους, ρουφώντας τις ποτάρες τους, δεν ξέρω καν τι βλέπανε ουσιαστικά, το "αταίριαστο", ένα χαριτωμένο κορίτσι με πράσινο καρέ και βρώμικο παντελόνι να στέκεται και να χαμογελάει αμήχανα. Ντρεπόμουν ρε. Τα 'χεις δει, οι αυτοπροσωπογραφίες με τις πούτσες, ναι... Ευχαριστώ, αλλά δε νομίζω.

Πούλησα κανα δυο. Θα πήγαινε και καλύτερα η φάση αλλά μου τα γάμησε η θεία. Είχε τσακίσει από το πρωί ένα κιβώτιο σαμπάνιες και πήγαινε από τον ένα γελοίο στον άλλο, εκθειάζοντας την "ανακάλυψή" της. Σε μια έκρηξη μαλακίας της είχα πει ότι πουλιόμουνα για ένα διάστημα, για να δω πως είναι, και φρόντισε να το μοιραστεί με όλους. Την άφηνα να κάνει το κομμάτι της, η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, είχε ξεφύγει τελείως σου λέω, δε μαζευόταν με την καμία.

Πέφτανε από πάνω της κάτι τύποι μπας και τη συγκρατήσουν αλλά αυτή τα έδινε, κάνοντας ταυτόχρονα μια εξαιρετική παρουσίαση της τέχνης μου. Μαλάκα, με έπεισε. Μια μαλακισμένη γριά που παραληρεί για πούτσους και ξεχειλωμένα μουνιά, ενώ παράλληλα αναλύει την ιμπρεσσιονιστική πινελιά στα καυλιά γύρω από τα πορτραίτα μου. Κόλαση. Δεν ξέρω αν κάποιος του σιναφιού θα μπορούσε να σχεδιάσει καλύτερη παρουσίαση της δουλειάς του.
Το παραλήρημα συνέχισε, τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα της βγήκαν στη φόρα σαν εμετός, αυτό το πράγμα έπρεπε να σταματήσει και άμεσα. Της έχωσα δυο χαστούκια να συνέλθει. Άσκοπη κίνηση όπως αποδείχτηκε. Πήρε στα χέρια της το μαχαίρι του πατέ και άρχισε να σκίζει ένα από τους πίνακές μου... Ήθελε, λέει, να καταστρέψει κάτι όμορφο...

Όχι ρε, δεν έχει ξέσπασμα αυτή η ιστορία, δεν έχει κορύφωση... Σηκώθηκα κι έφυγα. Έτσι απλά. Την επόμενη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε μόνο ότι πουλήσαμε έξι έργα. Της το 'κλεισα στα μούτρα...

Issue #5 - Stay... - by Failure Cult

Βασικά, η φάση παίχτηκε τις μέρες που μπαινόβγαινα στις καταλήψεις... Όχι, δεν έχω αλλάξει μυαλά τόσο πολύ, απλά τώρα πια, δέχομαι την παρουσία την αριστοκρατίας στη ζωή μου.
Ταυτόχρονα περνούσα και τη lesbian φάση μου... Μη γελάς ρε μαλάκα, ήμουν μικρή, πειραματιζόμουν. Η τύπισσα ήταν κάπου στα σαρανταφεύγα, κωλάρα, μπουτάρες, δε σου λέω τίποτα, θα έχυνες αν την έβλεπες. Με ψάρεψε σε ένα από τα γνωστά μπαρ και πήγαμε σπίτι της. Δεν ξέρω γιατί της γυάλισα. Με τα δερμάτινα με τα καρφιά, το μαλλί κάγκελο και παίζει και να βρώμαγα και λίγο.
Μπήκαμε στο διαμέρισμα - γήπεδο στο Μαρούσι, η τύπισσα χέστηκε αν πετύχαινε κανα γείτονα στο ασανσέρ, μέσα παντού φωτογραφίες από ένα ευτυχισμένο γάμο, δύο παιδιά, κι αυτή μέσα, γέλια, χαρά, κόντεψα να ξεράσω σου μιλάω... Σαν αυτές τις μαλακισμένες αμερικάνικες οικογένειες με φωτό στις εξοχές, τον πάτερ φαμίλια με τη μπλούζα δεμένη γύρω από το λαιμό, τα παιδιά με φόρμες, την κυρά με τις λεμονάδες και τα σαντουιτσάκια, άστα...
Μου πέταξε πεντακόσια στο τραπέζι και μου είπε ότι θα ήθελε να μείνω για το Σαββατοκύριακό. Σκέφτηκα να της πω ότι δεν το κάνω γι' αυτό, ότι απλά δοκιμάζω πράγματα, ότι κάνω τέχνη και λοιπές μπούρδες, αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα να φάω από κατσαρόλα που κάποιος δεν είχε βράσει τις μπότες του για να φύγουν οι μύκητες, κανα τρίμηνο. Τα πήρα ρε... Τα πήρα χωρίς να πω τίποτα.
Θες λεπτομέρειες; Αυτή έκανε τα περισσότερα. Για την ακρίβεια αυτή τα έκανε όλα. Είχε μαγική γλώσσα, τι να σου λέω τώρα, αχαχαχαχαχα... Μου έβγαλε παντελόνι, εσώρουχο και έπεσε με τα μούτρα. Άστα, κόλαση...
Άραξα το σουκού που λες, έβαλα κάτι ρούχα της και κοιταζόμουν στον καθρέφτη, οι τακουνάρες της μου κάνανε ωραίο πόδι, πλημμελώς ξυρισμένο, αλλά δε γαμιέται, το γούσταρα το θέαμα, χτενίστηκα κιόλας, χαχαχχαχαχα, έβαλα και κάτι πούδρες κάτι μαλακίες, θεά σου μιλάω, γούσταρε να με κάνει και μπάνιο, με έπλενε κάμποση ώρα "χαμηλά" αν με καταλαβαίνεις...
Αν γούσταρα γενικά; Δεν ξέρω ρε. Όλη την ώρα σκεφτόμουν ότι θα σκάσει ο αντρούλης της και θα φωνάξει "έκπληξη", θα με δει μπροστά του με τον κώλο έξω και το μουνί στον αέρα και θα φρικάρει με τα ζωή του, ρε μαλάκα, κάπνιζα τα τσιγάρα του, έπινα τις ουισκάρες του, θράσσος ρε, αριστοκράτα της πούτσας και η θεία ακούραστη, ήθελα ρε, ήθελα να τον πετύχω να του πω ότι ζει μια πλάνη, ότι η γυναικάρα που γκάστρωσε επανειλημμένα ήταν λέσβω πρώτης τάξεως, αλλά δεν είχα την τιμή τελικά...
Λίγη ώρα πριν φύγω, αποφάσισα να της κάνω κι εγώ ένα καλό, της τράβηξα που λες το εσώρουχο και άρχισα να τη φιλάω κάτω, ενώ παράλληλα έχωνα ένα - ένα τα δάχτυλά μου μέσα της... Δεν είχε διάρκεια. Πετάχτηκε φρικαρισμένη κι άρχισε να ουρλιάζει, δεν ξέρω τι την έπιασε, ότι και καλά δεν τα γουστάρει αυτή αυτά, πότε υπεννόησε κάτι τέτοιο, μαλάκα, ξανάβαλα τα βρωμόρουχα με τα οποία ήρθα και την έκανα...
Αισθάνθηκα λίγο άσχημα, ναι...

Issue #5 - ... - by Failure Cult

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάστηκαν. Ήμουν σ' αυτή την αίθουσα αναμονής καμιά ώρα, σα βδομάδα μου φάνηκε. Σε κάποια φάση βγήκε ο αφεντικάρας, "λυπάμαι", μου λέει, "πρέπει ν' αποφασίσεις αν θες να συνεχίσεις". Τι σήμαινε αυτό; Ν' αποφασίσω; Εγώ; Από 'μένα εξαρτάται; Για να σκεφτώ λίγο... "Ναι, θέλω". "Ωραία, θα πρέπει να κάνεις, λοιπόν..." κι άρχισε να λέει και να μη σταματάει πουθενά. Ακόμα ένας συμβιβασμός, σκέφτηκα... Γιατί; Για την πουτάνα την αυτοσυντήρηση. "Εντάξει...", "Σε όλα;", "Σε όλα...". 

Βγήκα έξω. Η γραμματέας μου 'σκασε ένα χαμόγελο. Ήμουν πάντα αγαπητός στο προσωπικό. Και σε 'μένα ήταν, ιδίως όταν φορούσε κοντές φούστες, όπως εκείνη τη στιγμή. Κάθισα στο γραφείο μου. Ξανασηκώθηκα και κατέβηκα στην είσοδο. Άναψα ένα τσιγάρο. Άρχισα να σκέφτομαι πόσο από τον προσωπικό μου χρόνο έπρεπε να θυσιάσω μόνο και μόνο για να διατηρήσω μια σταθερή ροή χρήματος στις τσέπες μου, πόση από τη ζωή μου έπρεπε να δώσω σε ένα μάτσο μαλάκες με αντάλλαγμα τί;

Έριξα μια ματιά στην ώρα. Μου έμενε κάνα πεντάωρο μέχρι τη λήξη της βάρδιας. Γάμησέ τα... Ανέβηκα τις σκάλες. Είχα δουλειά...