Issue #6 - Notorious... - by Failure Cult

Η μοναδική φορά που κρέμασα κάτι δικό μου, ή μάλλον αρκετά από δαύτα, ήταν πριν από καμία δεκαριά χρόνια σ' αυτή την γκαλερί της θείας μου. Με μέσο γίνονται αυτές οι δουλειές, φίλος, άσε τα ζώα να λένε τα δικά τους.

Δεν είχες έρθει, ε; Δεν εκπλήσσομαι, δεν το 'χα πει σε κανένα από τον κύκλο μου. Ε, ναι ρε, το ήξερε αυτός, αλλά ξενέρωνε με τις τσαμπέ ουισκάρες στην είσοδο και, αν και έφτασε μέχρι εκεί, δεν έκανε τον κόπο να μπει. Straight edge και μαλακίες. Με τα κοστούμια που κυκλοφορούσαν μέσα ξέρναγε ρε, άστονα να λέει.

Σκάσανε διάφοροι. Κοίτα, τότε ήταν τρομακτική αποκάλυψη για τους αριστοβλάχικους κύκλους της Αθήνας η έκθεση από ένα πανκοκόριτσο απ' τους δρόμους που δεν τολμούσαν να πατήσουν το λουστρίνι τους. Σιγά να μην τους έλεγε ότι ήταν θεία μου, πας καλά; Και να χαλάσει το μυστήριο; Ούτε καν. Με τσεκάρανε με την άκρη του ματιού τους, καπνίζοντας τις πουράκλες τους, ρουφώντας τις ποτάρες τους, δεν ξέρω καν τι βλέπανε ουσιαστικά, το "αταίριαστο", ένα χαριτωμένο κορίτσι με πράσινο καρέ και βρώμικο παντελόνι να στέκεται και να χαμογελάει αμήχανα. Ντρεπόμουν ρε. Τα 'χεις δει, οι αυτοπροσωπογραφίες με τις πούτσες, ναι... Ευχαριστώ, αλλά δε νομίζω.

Πούλησα κανα δυο. Θα πήγαινε και καλύτερα η φάση αλλά μου τα γάμησε η θεία. Είχε τσακίσει από το πρωί ένα κιβώτιο σαμπάνιες και πήγαινε από τον ένα γελοίο στον άλλο, εκθειάζοντας την "ανακάλυψή" της. Σε μια έκρηξη μαλακίας της είχα πει ότι πουλιόμουνα για ένα διάστημα, για να δω πως είναι, και φρόντισε να το μοιραστεί με όλους. Την άφηνα να κάνει το κομμάτι της, η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, είχε ξεφύγει τελείως σου λέω, δε μαζευόταν με την καμία.

Πέφτανε από πάνω της κάτι τύποι μπας και τη συγκρατήσουν αλλά αυτή τα έδινε, κάνοντας ταυτόχρονα μια εξαιρετική παρουσίαση της τέχνης μου. Μαλάκα, με έπεισε. Μια μαλακισμένη γριά που παραληρεί για πούτσους και ξεχειλωμένα μουνιά, ενώ παράλληλα αναλύει την ιμπρεσσιονιστική πινελιά στα καυλιά γύρω από τα πορτραίτα μου. Κόλαση. Δεν ξέρω αν κάποιος του σιναφιού θα μπορούσε να σχεδιάσει καλύτερη παρουσίαση της δουλειάς του.
Το παραλήρημα συνέχισε, τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα της βγήκαν στη φόρα σαν εμετός, αυτό το πράγμα έπρεπε να σταματήσει και άμεσα. Της έχωσα δυο χαστούκια να συνέλθει. Άσκοπη κίνηση όπως αποδείχτηκε. Πήρε στα χέρια της το μαχαίρι του πατέ και άρχισε να σκίζει ένα από τους πίνακές μου... Ήθελε, λέει, να καταστρέψει κάτι όμορφο...

Όχι ρε, δεν έχει ξέσπασμα αυτή η ιστορία, δεν έχει κορύφωση... Σηκώθηκα κι έφυγα. Έτσι απλά. Την επόμενη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε μόνο ότι πουλήσαμε έξι έργα. Της το 'κλεισα στα μούτρα...