Don't You Want Me?

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στις "σχέσεις". Το 'χεις καταλάβει, φαντάζομαι... Καλά, δε μου 'τυχε και τίποτα συγκλονιστικό. Εκτός από το μαλάκα τον Παγκρατιώτη. Γάμησέ τα, μας χώρισε η ζωή, χαχαχαχα. Ή όχι ακριβώς. Εγώ μας χώρισα, βασικά. 

Κοίτα, τον ξέρω πεντακόσια χρόνια κοντά, 'ντάξει; Κατάφερα να χτίσω μια σχέση βασισμένη στην ανειλικρίνεια και το χάος. Δεν μπόρεσα ποτέ να βασιστώ πάνω του. Ποτέ. Ποιος θα με κατηγορούσε ρε; Ο άνθρωπος είναι μεγάλος loser ρε συ.
Στην αρχή ξεκίνησα με μικρά ψεματάκια του τύπου "βεβαίως και έχω γίνει κώλος πενήντα χιλιάδες φορές στη ζωή μου, βεβαίως και τώρα είμαι straight edge, βεβαίως, βεβαίως, βεβαίως...". Στα πλαίσια του "ταιριάζουμε απίστευτα ας προικίσουμε την ανθρωπότητα με τα παιδιά μας".  Ξέρεις μωρέ. Όλα στην αιώνια προσπάθεια του Fitting In. Μαλακίες...
Και ξέρεις έτσι; Άμα ξεκινήσει κάτι τόσο χάλια, έτσι θα συνεχίσει κιόλας. Είμαι στη δουλειά (είμαι με το γκόμενο), ήμουν στη δουλειά (κοιμόμουν στο γκόμενο), θα κάτσω μέσα σήμερα (θα βγω, αλλά καλύτερα να μην έρθεις), κατέβηκα στην πορεία (μπεκρόπινα σε ένα κωλοχανίο), καθάριζα στης μάνας μου (έριξα το παιδί σου). Την είδα τέχνη τη φάση. Έκανα τη σχέση λογοτεχνία. Μαλακία; Μπορεί... Κοίτα, σου είπα, δεν είναι άνθρωπος να στηριχτείς πάνω του. 
Από τότε προσπαθώ να στήσω κάτι ειλικρινές στη ζωή μου, αλλά δε γίνεται. Αυτές οι καταγεγραμμένες συζητήσεις μας με βοηθάνε, σοβαρά σου μιλάω. Αισθάνομαι λίγο πιο "ελαφριά" κάθε φορά που φεύγεις. Ψυχοθεραπεία, ξέρω 'γω. Τσάμπα ψυχοθεραπεία, ακόμα καλύτερα.  
Τέλος πάντων, κάπως έτσι πήγε με τον τύπο και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Αυτός στο παλιοδιαμέρισμά του κι εγώ στο δικό μου. Κόλλησες με το παιδί ε; Χαχαχαχαχα. Μπορεί να λέω κι αλήθεια, γιατί;