Issue #9 - People are people... - by Failure Cult

Είχα αναλάβει την κομμωτική στη φάση. Τρελή διάκριση. Μην το γελάς ρε. Για πάνκηδες μιλάμε, έχουν τα "θέλω" τους κι αυτοί. Είχα μηχανή ρε, σιγά μην έβαζα ψαλίδι, είπαμε, έχουμε ένα ταλέντο, μην το γαμήσουμε κιόλας.
Έσκαγαν κατά δεκάδες στο σπίτι μου , οι γονείς μου είχαν φρικάρει, και φεύγοντας άφηναν άδεια μπουκάλια και τρίχες, βεβαίως... Είχα φτιάξει σε ένα τύπο μια μυθική μοϊκάνα. Ένα μέτρο ρε, χωρίς μαλακίες. Ναι ρε, είμαι περήφανη, είναι γελοίο, το ξέρω, αλλά γουστάρω. Σε ένα χώρο που το "άτομο" ως έννοια χάνεται, εγώ είχα μια ιδιότητα. Μια χρησιμότητα αν θες. 
Δεν έλειπαν και οι μαλάκες. Υπάρχουν πάντα αυτοί που είτε φτιάχνεις περμανάντ είτε δένεις τζίβες, θα σε βλέπουν σαν το "κομμωτριάκι". Ενας τύπος ειδικά... Ρε κάτι ζώα... Σου λέω ρε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα χέρια του μακρυά απ' τον κώλο μου. Σιγά τον κώλο ρε, πλάκα μου κάνεις; Του 'σκισα το φρύδι με τη μηχανή.
Σκάει κι ένας άλλος, τζιβάτος, crust φάση, ο οποίος αρχίζει να μου λέει κάτι μπούρδες για "αυτοδιάθεση του σώματος", για "ελευθεριακή κατάσταση στον έρωτα" και λοιπά και του κάνω "ρε φίλε, ήρθες να κουρευτείς ή να γαμήσεις;". Κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα κι έφυγε... Ναι ρε, πάντα ήμουν τόσο επιθετική. Δεν καταλαβαίνουν τα μοσχάρια ρε. Τους βγάζεις τα ρούχα και με τι μένεις; Με ένα ακόμα πούτσο. Δεν πα να 'ναι ο άλλος ο πιο προχώ ανάρχας, στο τέλος της μέρας ένα μουνί θέλει κι αυτός...
Κόντεψα να κάνω παρθενοραφή όσο καιρό ήμουν εκεί. Ντεκαυλέ φάση όλοι τους. Όσο όμορφοι, μορφωμένοι, έξυπνοι και να ήταν, είχαν ξεχάσει πως να είναι γήινοι... Εντάξει, είχα μια περιπετειούλα με έναν απ' αυτούς... Άστα, θα στα πω άλλη φορά...