Issue #7 - Addicted To Love... - by Failure Cult

Ναι, νομίζω είναι καλή στιγμή να μιλήσουμε γι' αυτόν... Πήγα κι απ' το σπίτι του χτες. Δεν ήταν και πολύ καλά. Δεν είναι ότι δεν τον έχω ξαναδεί έτσι, αλλά ξέρεις... Τον νοιάζομαι, πως να το κάνουμε...
Τον ξέρω από το φοιτηταριό. Ήμαστε οι δύο τύποι στη γωνία του κυλικείου που κανείς δεν ενδιαφερόταν να γνωρίσει. Κουλτουριάρηδες, αλλά τίποτα στην εμφάνισή μας δεν πρόδιδε κάτι τέτοιο. Ακόμα μας έντυναν οι μανάδες μας. Με τα πολλά συστηθήκαμε ο ένας στον άλλο. Σε ένα χρόνο μέσα είχαμε αλλάξει καμιά δεκαριά χρώματα στα μαλλιά μας, διευρύναμε τον κύκλο μας με περισσότερους πανκς, καταλήψεις, συζητήσεις, συγκρούσεις με τους μπάτσους, συναυλίες, τσαμπουκάδες, όλα... Για ένα διάστημα μου φαινόταν ότι ζούσαμε ακριβώς την ίδια ζωή, μετεφρασμένη ειδικά για κάθε φύλο. Ώσπου μια μέρα όλα αυτά σταμάτησαν.
Είναι η πουτάνα η ζωή, που σε αναγκάζει να πάρεις διαφορετικό δρόμο. Χρειάστηκε να βρω δουλειά, αυτός όχι. Ματσωμένοι γονείς και τα σχετικά. Εγώ έτρωγα τη μέρα μου πίσω από το ταμείο ενός εστιατορίου στα Ιλίσια, αυτός στο μαλακοϋπόγειο στο Παγκράτι. Περνούσα πάντα μετά το σχόλασμα, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε και πολλά να πούμε πια. Εγώ γκρίνιαζα για χαμηλούς μισθούς, απάνθρωπα ωράρια κι αυτός γιατί δεν είχε φράγκα ν' αγοράσει δίσκους. Λες και ένα τηλεφώνημα στους δικούς του δε θα μπορούσε να διορθώσει την κατάστασή του. Αηδίασα, να σου πω την αλήθεια. Κι έτσι άρχισα να ξεκόβω σταδιακά.

Ξαναβρεθήκαμε ναι. Σε φάση που ήμουν τελείως χάλια. Και τότε έγινε η μαλακία. Πηδηχτήκαμε. Ναι ρε, μαλάκα. Και ήταν σαν να το κάναμε χρόνια. Πάλευα για χυδαιότητα και μου 'δινε τρυφερότητα. Τεράστιο λάθος. Όλο αυτό. Οι αντιδράσεις συγκεκριμένες, κάθε άγγιγμα ήταν χρόνια, ήταν στιγμές. Με καταλαβαίνεις; Είχαμε χτίσει ένα κάτι, σαφώς και κρυβόταν... Χμμμμ... Ο έρωτας κάπου, ξέρω 'γω, φιλία αγοριού - κοριτσιού χωρίς καλυμμένη καύλα δεν υπάρχει, μη λέμε και μαλακίες, απλά αυτό δεν - έπρεπε - να γίνει. Αλλά έγινε. Και, για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου, τα πράγματα μπήκαν σε μία θέση. Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου έψαχνα με μανία το λάθος και δεν το έβρισκα. Αλλά αυτό το πρέπει έπεσε σα βράχος στα κεφάλια μας και μας γάμησε τελείως...

Ακόμα συναντιόμαστε, ακόμα φιλιόμαστε στο στόμα, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτή η επαφή μας χρειάζεται. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί και ο ένας για τον άλλο. Μαζί, χωρίς να είμαστε μαζί. Μην το ψάχνεις, δε βγάζεις άκρη. Σου είπα ότι του πρότεινα να 'ρθει να μείνει εδώ; Ναι, δε φεύγει αυτός από 'κει μέσα. Χαχαχαχαχαχαχαχαχα, ακόμα μου τρώει τα λεφτά ρε, δεν αλλάζουν αυτά, χαχαχαχαχαχαχα... Πρέπει να φύγεις ε; Καλά, έλα ξανά όποτε μπορείς, εδώ θα είμαι...