Issue #1 - Σφαίρες για την ελίτ του μισανθρωπισμού - by Failure Cult

Η έκφραση "φάση γάματα" με συγκινεί... Μπορεί να σημαίνει απολύτως τίποτα ή/και απολύτως τα πάντα... Ιδίως όταν την εκστομίζει ένα μέλος της ανθρωπότητας, που έχει αποδείξει πολλάκις ότι κακώς εντάχθηκε σ' αυτή στον κύκλο της μετεμψύχωσης...

"Φάση γάματα, μαλάκα, τρέχαμε που λες και γάματα σου λέω η φάση ήτανε γάματα σου λέω, γάματα μιλάμε, δεν μπορείς να καταλάβεις, αν ήσουν κι εσύ, γάματα σου λέω, άστα..."

Άστα, ναι... Αναγκάζω τον εαυτό μου να υφίσταται το παραλήρημα του οποιοδήποτε ηλίθιου για να παραμείνω ενταγμένος στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, σ' ένα χώρο εργασίας που, κάθε φορά, πρέπει να χαπακωθώ για να μην αρχίσω να ξερνάω με την είσοδό μου σ' αυτόν, φάση γάματα ρε πούστη, πρέπει, για να είμαι φυσιολογικός, να ανέχομαι την ηλιθιότητα, γενικά, όχι μαλακίες, να περιορίζομαι για τη φάση και να 'χω κι εσένα απέναντι να αναρωτιέσαι τι στον πούτσο κάνω εδώ, έχεις εμένα και το ζώον από δίπλα που σου περιγράφει μια αδιέξοδη μαλακοκατάσταση, από 'μένα τι περιμένεις ακριβώς; Αδυνατώ να παρέμβω... Θέλω να είμαι μέσα σε όλο αυτό, η συμμετοχή μου είναι απαραίτητη, γιατί, για κάποιο λόγο, η εν λόγω συναναστροφή σημαίνει διάφορα για την επιβίωσή μου... Άσχετα αν όλη την ώρα που ο τύπος μιλάει εγώ τσεκάρω τα μπούτια της γκόμενάς του...

Τελειώνεις το ποτό σου, σε κοιτάω με απορία, εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα; Ακολουθώ; Ή όχι; Οφείλω στο συνομιλητή να μάθω το τέλος; Όχι; Ναι; Τι στον πούτσο κάνω; Μπορείς να μου υποδείξεις την επόμενη κίνησή μου; Σε παρακαλώ; Μισό, να πιω μια γουλιά ακόμα κι έρχομαι...

Είναι απαραίτητο αυτό ρε; Αυτή η γαμημένη υπερπροσπάθεια να τη χωθώ σ' ένα τσούρμο αδιάφορων συνανθρώπων για να "επικοινωνήσω"; Στ' αρχίδια μου, βασικά... Υπάρχω, όσο καταστέλλω τις επιθυμίες μου, όσο αυτολογοκρίνομαι, γίνομαι αποδεκτός για τη φάση... Γάματα...