A bit more from the Past...

Let's Dance...

Έλα ρε, από πέρυσι έχω να σε δω ρε.... Αχαχαχαχαχαχα. Έτοιμος για true fiction φάση;
Είσαι όμως σίγουρος ότι λέω αλήθεια; Δεν ξέρω, αυτό δε θες; Την αλήθεια; Αυτό δεν είναι και το ενδιαφέρον της ιστορίας μου; Της ζωής μου αν θέλεις; Το ότι είναι πραγματική; Εσύ πάντα έλεγες ότι οι καλύτερες ιστορίες είναι οι "βγαλμένες από τη ζωή"  όχι εγώ.

Εγώ; Εγώ θέλω και λίγο παραμύθι. Νεράιδες και παλικάρια, αχαχαχαχαχαχαχα. Μόνο μη μου βάλεις για υπόκρουση κανα Nino Rota, θέλω hardcore punk. Να μου πάει. Να φεύγουν κεφάλια από δράκους για πάρτη μου και να γελάω. Θέλω να γελάω ρε μαλάκα, δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ, σοβαρά σου μιλάω.

Έκανε τραπέζι στους συναδέλφους από τη δουλειά ο πατέρας μου προχτές, οι μισοί απολυμένοι, οι άλλοι μισοί προς απόλυση, αρχίδια σου λέω, μ' έπιασε μια κλειστοφοβία. Ναι, έπρεπε να είμαι κι εγώ μπροστά. Α, δε σου 'χω πει; Ο πατέρας μου γουστάρει τρελά να μου δίνει μαθήματα "βγαλμένα από τη ζωή". Σαν αυτά που σ' αρέσουν. "Ααααα, εμένα η κόρη μου είναι καλλιτέχνης" τους είπε και ήταν σα να τους έσφαξε. "Καλλιτέχνης". Άεργο τεμπελόσκυλο. Δεν έχει ανάγκη τα φράγκα γιατί πλερώνει ο daddy. Άσχετα αν πριν σκάσω μπανιαρισμένη, αρωματισμένη και μουνάρα, μάζευα σερβιέτες απ' τα πατώματα στο κωλομάγαζο. Ε όχι ρε, δεν τους το είπε αυτό. Θα χαλούσε το "μάθημα". Οι τύποι που έχασαν ή πρόκειται να χάσουν τα πάντα κι εγώ. Που τα έχω όλα. Και δεν τα εκτιμώ. Ο μπαμπάς μου. Ο αγαπημένος μου.

Τα κρασιά ερχόταν και έφευγαν, την είχα ψιλοακούσει, ετοιμαζόμουν για τρελή καταστροφή. Και πάμε στα ωραία. Ας ξεκινήσουμε με ψέμα:

... κι έτσι πως ήμουν χάλια, άρχισα να τον κράζω που χρωστάει παντού, που τα 'χει γαμήσει όλα, που κάθε μηνιάτικό τους που δε θα δίνει, θα του βγάζει μιας μέρας βενζίνη για να πάει και να 'ρθει στο κωλογραφείο, που δουλεύω από τα δεκαοχτώ για να κάνω ό,τι μου καυλώσει, που τις κόκες μου τις κέρναγε η ηλίθια η αδερφή του...  Πήρα κι ένα άνεργο και πήγαμε να συνεχίσουμε τη βραδιά στο σπίτι του. Ναι ρε, τον έκανα άντρα, αχαχαχαχαχαχαχαχαχα...  

Και η αλήθεια... Τι τη θες μωρέ τώρα, μαλακία είναι... Αφού είσαι γκόμενα ρε μαλάκα, γουστάρεις παραμύθι... Άστο, σοβαρά.
Τον τέλειωσες τον καφέ; Θες άλλο;

Don't You Want Me?

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στις "σχέσεις". Το 'χεις καταλάβει, φαντάζομαι... Καλά, δε μου 'τυχε και τίποτα συγκλονιστικό. Εκτός από το μαλάκα τον Παγκρατιώτη. Γάμησέ τα, μας χώρισε η ζωή, χαχαχαχα. Ή όχι ακριβώς. Εγώ μας χώρισα, βασικά. 

Κοίτα, τον ξέρω πεντακόσια χρόνια κοντά, 'ντάξει; Κατάφερα να χτίσω μια σχέση βασισμένη στην ανειλικρίνεια και το χάος. Δεν μπόρεσα ποτέ να βασιστώ πάνω του. Ποτέ. Ποιος θα με κατηγορούσε ρε; Ο άνθρωπος είναι μεγάλος loser ρε συ.
Στην αρχή ξεκίνησα με μικρά ψεματάκια του τύπου "βεβαίως και έχω γίνει κώλος πενήντα χιλιάδες φορές στη ζωή μου, βεβαίως και τώρα είμαι straight edge, βεβαίως, βεβαίως, βεβαίως...". Στα πλαίσια του "ταιριάζουμε απίστευτα ας προικίσουμε την ανθρωπότητα με τα παιδιά μας".  Ξέρεις μωρέ. Όλα στην αιώνια προσπάθεια του Fitting In. Μαλακίες...
Και ξέρεις έτσι; Άμα ξεκινήσει κάτι τόσο χάλια, έτσι θα συνεχίσει κιόλας. Είμαι στη δουλειά (είμαι με το γκόμενο), ήμουν στη δουλειά (κοιμόμουν στο γκόμενο), θα κάτσω μέσα σήμερα (θα βγω, αλλά καλύτερα να μην έρθεις), κατέβηκα στην πορεία (μπεκρόπινα σε ένα κωλοχανίο), καθάριζα στης μάνας μου (έριξα το παιδί σου). Την είδα τέχνη τη φάση. Έκανα τη σχέση λογοτεχνία. Μαλακία; Μπορεί... Κοίτα, σου είπα, δεν είναι άνθρωπος να στηριχτείς πάνω του. 
Από τότε προσπαθώ να στήσω κάτι ειλικρινές στη ζωή μου, αλλά δε γίνεται. Αυτές οι καταγεγραμμένες συζητήσεις μας με βοηθάνε, σοβαρά σου μιλάω. Αισθάνομαι λίγο πιο "ελαφριά" κάθε φορά που φεύγεις. Ψυχοθεραπεία, ξέρω 'γω. Τσάμπα ψυχοθεραπεία, ακόμα καλύτερα.  
Τέλος πάντων, κάπως έτσι πήγε με τον τύπο και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Αυτός στο παλιοδιαμέρισμά του κι εγώ στο δικό μου. Κόλλησες με το παιδί ε; Χαχαχαχαχα. Μπορεί να λέω κι αλήθεια, γιατί;

A thing from the Past...

Heaven is a Place on Earth...

Καιρό είχες να περάσεις. Νόμιζα πως με είχες ξεχάσει... Δεν παραπονιέμαι, απλά ξέρεις... Τον περισσότερο χρόνο τον περνάω μόνη μου και οι επισκέψεις σου είναι ευχάριστο διάλειμμα... Δεν είμαι καλά, αυτή είναι η αλήθεια. Σκέφτομαι να φύγω. Ναι, κι εγώ. Έχει καταντήσει αστείο, σα μαλακορεφραίν από κανά σκυλάδικο "θέλω να φύγωωωω, να πάω έξωωωωωωωω" ΧΑχαΧΑΧαΧΑΧαχΑ. Δουλεύω ρε, δεν είναι αυτό το θέμα, ούτε τα φράγκα. Ποτέ δεν ήταν τα φράγκα. Θα ακουστεί γελοίο... Έχει να κάνει με τη σχέση των ανθρώπων μέσα στο χάλι. το πως το αντιμετωπίζουν. Στην παρούσα φάση δεν το αντιμετωπίζουν. Τόσο απλά. Και από το να βλέπω ένα μάτσο άτομα που αγαπώ να καταστρέφονται γιατί δεν έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον με θλίβει. Και είμαι μικρή για να θλίβομαι, με καταλαβαίνεις; 
Γι' αυτό λέω να πάω κάπου αλλού. Δεν ξέρω ρε, αλλού. Μακριά. Πάω να σκαρφαλώσω σε καμιά βουνοκορφή, πάω Νέα Υόρκη, δεν ξέρω ρε. Θέλω να πάω κάπου αλλού, αυτό είναι όλο. Με καταλαβαίνεις; Πες μου ότι με καταλαβαίνεις...
Εντάξει, το ξέρω ότι ξεφεύγει η σημερινή από τις συζητήσεις μας, μπορεί και να μην έχει λογοτεχνικό ενδιαφέρον, αλλά ήθελα να τα πω σε κάποιον και τελευταία νομίζω ότι μόνο εσύ θα καθίσεις να με ακούσεις... Απαίσιο δεν είναι; Σε κουβαλάω κάθε φορά και σου υπόσχομαι εμπειρίες. Τέχνη. Και σήμερα; Σήμερα αρχίδια.
Σου είπα που τις προάλλες είδα στο Μετρό αυτό τον πρώτο νικητή του Big Brother; Πως το λέγανε ρε; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Ρε μαλάκα, ο τύπος είχε κερδίσει τόσα φράγκα και κυκλοφορούσε με το Μετρό... Το καταλαβαίνεις;

Issue #12 -Είμαστε στο τελευταίο οδόφραγμα...- by Burt Salami

Είμαστε στο τελευταίο οδόφραγμα καθώς η πόλη ξεφλουδίζει. Ξεφλουδίζει και αποσαρθρώνεται μέχρι να φανεί κόκκαλο, και μετά σου σκάει η μπόχα από τα χημικά που αποτελούν τον πυρήνα της. Σάπιος πυρήνας, γεμάτος βρόμικα χέρια να γυρίζουν τους τροχούς  ενός γιγάντιου τόρνου, που προκαλεί σεισμούς στην επιφάνεια καθώς αλλάζει την υφή του φλοιού. Και οι ρωγμές που ανοίγονται απελευθερώνουν αρπακτικά με μεγάλα, μαύρα νύχια και άδεια κεφάλια, που μόνο τους μέλημα είναι η απαγωγή. Απαγάγουν ανθρώπους, λέει, χωρίς διακρίσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους τραβούν κάτω, εκεί που ζουν και αυτοί, μηχανικά, ίσα - ίσα για να δουν πως είναι η ζωή στα χαμηλά. Με τον καιρό το θύμα αγκαλιάζεται απο την ντροπή του, και ως άλλο βρέφος βυζαίνει αξιοπρέπεια απο τα στήθη της μήπως και γλυτώσει το δέρμα του τουλάχιστον.
 Και κάπου εκεί, δίπλα στις χαραματιές του δρόμου, βρίσκομαι εγώ, πεσμένος με τα μούτρα. Με μια τρύπα απο γη στο κεφάλι, δακρυσμένα μάτια και ένα σώμα - χάρτη, με το Χ του θησαυρού στα χέρια μου μέσα σε ένα άψυχο, σαν κι εμένα πια, μηχάνημα. Όλα αυτά για μια ιδέα.  Μακάβριο θέαμα, "Τα ήθελε ο κώλος του"...

Και ξύπνησα, κάθιδρος , μέσα Σεπτέμβρη

Issue #10 - Sowing the Seeds of Love... - by Failure Cult

Τα καλοκαίρια με πιάνουν αυτά. Είναι η εποχή που κάθε αρσενικός, όσο συνεσταλμένος και τρυφερός και να είναι, με δυο ποτά μετατρέπεται στον αηδιαστικότερο Greek Lover που 'χεις δει στη ζωή σου. Γεγονός... 
Δε μ' αρέσουν τα καλοκαίρια. Κλείνομαι μες στο σπίτι και αράζω, ούτε μπάνια, ούτε μαλακίες. Εκεί, να λιώνω στη ζέστη με μπύρα και τσιγάρο. Τα Σαββατοκύριακα που δε δουλεύω τουλάχιστον. Αυτός; Αυτός τα κάνει τα μπανάκια του. Φορτώνεται σε κάποιον μ' αμάξι και πάει. Γιατί, έχει να κάνει και τίποτα άλλο; Η επανάστα αράζει σε περιόδους ηλιοφάνειας.
Έχω σχεδιάσει τα σημαντικότερα έργα μου καλοκαίρι. Κυριακές πρωί, κλειστά παράθυρα, εγώ και τα πινέλα μου. Μαλάκα, δεν μπορώ να μιλάω συνέχεια για γκόμενους και γαμήσια, τι θες τώρα; Μη γελάς ρε...
Δες αυτό εδώ πέρα. Πώς σου φαίνεται; Είμαι περήφανη γι' αυτό. Δε δίνω τίποτα στη θεία ρε. Χέσε με με την ξεφτιλισμένη. Κάπου θα γαμιέται με κανέναν επί πληρωμή, χέστηκα.  Αυτή θα τον πλερώνει ρε, αχαχαχαχαχαχαχα... 
Εσύ τι λες; Φυσικά και το 'χω σκεφτεί, αλλά θα μπορούσε ποτέ να είναι αυτή το μέσο να κάνω καριέρα; Γάμα την τέχνη, γάμα τα φράγκα, δε μ' ενδιαφέρει. Ναι ρε, στη σκατοδουλειά πρωί-βράδυ, φτάνει να διατηρώ την αυτάρκειά μου. Δε με νοιάζει πως το βλέπεις. Ας αναγνωριστώ μετά το θάνατο μου, τι να κάνουμε τώρα... Ούτε η πρώτη θα είμαι ούτε η τελευταία...